Goh, wat zijn de teksten flauw. Van 'schatje, je stinkt' tot 'oeh wat is 'ie klein, maar daar kan 'ie niks aan doen': het is het soort kleinkunst dat niet bepaald van de bovenste plank komt. Dat gezegd hebbende: wat heeft Main een goede band mee! Vooral de trompettist steelt de show. Daardoor vraag je je tegelijk af waarom Main het nog nodig vindt om een paar keer op een quasi-ludieke manier met zijn mond een trompetsolo te imiteren, terwijl hij de real deal gewoon in huis heeft. Het antwoord is waarschijnlijk simpel: het publiek vreet dat soort geintjes als zoete koek.
Dat is niet de hele show het geval, merkt ook Main. 'Het is allemaal wat matig,' constateert Main als zijn publiek niet enthousiast genoeg joelt voor Benny Neyman-cover 'Ik weet niet hoe'. 'Ik weet dat er hier veel mensen gewoon voor hun werk zijn, maar jullie gaan toch allemaal meedoen.' En verrek, vervolgens krijgt hij zelfs een totaal misplaatste sitdown voor elkaar. Main heeft zomerse, Surinaamse arrangementen. Maar vooral zijn persoonlijkheid doet het hem: charmant, nonchalant – een rasentertainer.

Dat klinkt niet als 'beste singer-songwriter'. 
Nee, maar Main profileert zichzelf intussen dan ook vol zelfspot als 'de slechtste singer-songwriter'. Laat dat serieuze gedoe maar aan anderen.

Waarom staat hij eigenlijk niet op Surinaams Goud? 
Ja, geen idee. Main speelt aansluitend aan dat Surinaamse feestje, maar hij had er prima bij gepast. Laten we het erop houden dat hij de 'afterparty' voor de Sranan Gowtu-gangers mag verzorgen. En dat doet hij met verve.

Dus stiekem was het best leuk?
Ehm. Nou nee, daarvoor ligt het er allemaal veel te dik bovenop. Maar laten we Gerson Main vooral de credits geven voor wat hij goed doet: mensen entertainen. Voor al uw feesten en partijen.