Het staat stampvol en iedereen in het publiek is al van tevoren overtuigd van de klasse van Cato van Dijck, haar broer Joost en de Nieuw-Zeelandse Daniel Johnston. My Baby kan niets fout doen. Met nog ruim tien minuten te gaan in de soundcheck kan zangeres en gitariste Cato van Dijck net zo min wachten als het publiek: 'Come on, we want to play!' Gaan, gaan, gaan staat op de voorhoofden van de bandleden geschreven. Er is veel leuk aan My Baby: een zangeres die alles kan en dan ook nog een sterke frontvrouw is, een gitarist die lijkt geboren met een slide om z'n pink en een eindeloze stroom aan sterke riffs en een drummer die de single stroke roll heeft geperfectioneerd en daarmee als geen ander de eclectische bluesrock voortstuwt. Hoewel, eclectisch? Voor een band die zoveel invloeden noemt, is de set wel veel van hetzelfde – de elementen van gospel, soul en al het andere moois uit Lousiana zijn wel wat zuinigjes aanwezig.

En wie maalt daar om? Ga dansen joh.
Ja ja, natuurlijk, met plezier. Maar iets meer variatie, iets minder gaan, gaan, gaan, zou de set goed doen... Oké, ja, prima, ik ga alweer dansen.

Wie is de betere Witch Doctor: Torre Florim van de Staat of Cato van Dijck?
Van Dijck! Zij kan alleen al met haar navel het publiek haar wil opleggen.

Waarom moest dat drumstel nou omver getrapt op het eind?
Je weet het antwoord: dat is rock-'n-roll.