Het is net of je hier naar Alex Turner ten tijde van Humbug staat te kijken: het lange, sluike haar van zanger Tom Ogden hangt half voor zijn gezicht. Hij staat licht door zijn knieën gezakt in zijn grijze skinny. Ook muzikaal leent Blossoms een en ander van die band uit die fase. Op basis van de luchtige single zou je het misschien niet verwachten, maar Blossoms heeft wel wat met die zware, stonede groove-vibe. Maar om Blossoms bij deze maar meteen tot ‘de nieuwe Arctic Monkeys’ te dopen, dat zou niet kloppen. Want om net zo overtuigend ongeïnteresseerd te spelen moet je muzikaal wel drie niveaus groeien. Dan moet je muzikaal echt boven elke twijfel verheven zijn, en dat lukt Blossoms nog lang niet.

Maar wel een goede single dus?
Heel goed. Plagerig catchy met gecombineerde synth-hook en baslijn, een lekker refrein. Het is ook de meest energieke song van het hele set. Werkt live ook goed, met een voorzichtig meeklapmomentje.

Hoe is de rest van het songmateriaal?
Dat is het gekke, er zit best een paar pakkende liedjes bij, de ene keer zwaar, met een psychedelische inslag, soms weer wat meer dansbaar. Je hoort dat ze zomaar met een prima debuutplaat kunnen komen dit najaar. Het zit hem vooral in de podiumovertuiging.

Zit je deze ontluikende bloem nou in de knop te breken?
Dat is niet de bedoeling. Je ziet wel dat de spoeling op het vlak van Britse gitaarpop zo dun is dat een debuterende act als Blossoms zo doorgeschoven wordt naar de eredivisie, terwijl je dat realistisch gezien nog niet van ze mag verwachten. Maar zolang zich geen al te sterke concurrentie aandient kan Blossoms hier juist van leren.