Malibu is pas het tweede album dat Anderson .Paak uitbrengt onder dit alias (echte naam: Brandon Paak Anderson) maar hij is geen nieuwkomer. In 2012 bracht hij immers al twee albums uit als Breezy Lovejoy, die al best aardig ontvangen werden maar nooit echt breed opgepikt werden. Daarvoor gingen ze net te veel kanten op. Maar het lijkt alsof hij de samenwerking met Dre nodig om zijn eigen geluid verder uit te diepen. Want zo compleet en gefocust als op Malibu klonk Anderson nog niet eerder, ook niet op vorige album Venice.

Het hele album lang worden er met referenties gestrooid, of op zijn minst de sfeer opgeroepen van jaren zeventig-funk en -soul. Precies op een zelfde manier zoals de leden van The Soulquarians dat eind jaren negentig deden, en recent Kendrick Lamar en uiteraard ook Dr. Dre daarmee aan de haal gingen. Je hoort waar ze het vandaan houden, maar het wordt nergens retro. Op To Pimp a Butterfly wist Kendrick Lamar met de meest virtuoze jazzbeats buiten de lijntjes van de hiphop te kleuren. Dr. Dre wist diezelfde virtuositeit op Compton weer binnen de lijntjes te krijgen. Aan alles merk je dat Anderson op die twee albums aanhaakt, maar het net wat rustiger aan durft te doen. Alsof hij er vooral een album van wilde maken dat mensen zorgeloos kunnen zetten. Al is het ook weer niet alsof Anderson niets te vertellen heeft.

Al in het eerste nummer legt Anderson .Paak hoe het in elkaar steekt: zijn vader zat lange tijd in de gevangenis, zijn moeder was gokverslaafd, zat ook een poos vast en was veel van huis om brood op de plank te krijgen: niet de ideale thuissituatie. Maar het meest opvallende is de rust waarmee het allemaal verteld wordt. Niet gefrustreerd, boos, maar nuchter croonend doet Anderson het allemaal uit de doeken. Zo gaat het op het hele album. Schipperend tussen soul, funk en kleine beetjes hiphop vertelt de zanger in alle rust wat hem allemaal tot hier leidde. Hoe hij opgroeide met gratis lunches op school en in feite werd opgevoed door de tv. Hoe alles veranderde na het werken met Dre, hoe mensen hem daarvoor maar niet begrepen en hoe nu opeens iedereen met hem wil werken. Dat pakt overerigens niet slecht uit: grote namen als Madlib, Schoolboy Q, The Game en Talib Kweli doen mee op Malibu. Haast vanzelfsprekend is er ook een grote liefde. Dan weer onbereikbaar, dan weer aan zijn voeten geworpen, alles wordt met hetzelfde zangerige zelfvertrouwen verteld. Hoe verder het album vordert, hoe meer het zich op het heden richt en hoe goed het met hem gaat. ‘And who cares your daddy couldn't be here’ roept hij op feelgoodafsluiter 'The Dreamer' uit.

Met zestien nummers is Malibu een lange zit, al weet Anderson .Paak dat slim te verhullen. De producties worden nooit zwaar en je hebt duidelijk het idee dat het album ergens naartoe werkt. Dan zijn er ook nog de samples uit diverse surffilms en documentaires, die het het album nog eens wat extra luchtigheid meegeven. Het zijn ook die skits die duidelijk maken waarom het album naar het surfmekka en de West Coast genoemd is. Want uiteindelijk gaat het album zelf vooral over Anderson’s jeugd, die zich op een halfuurtje rijden daarvan in een ander stadje afspeelde.

Veel meer nog dan de inhoud, is het de vorm die uiteindelijk het verschil maakt. Koortjes die zich om de raps heenvlechten, de drummer die telkens net een beetje om de tel heen zit en de arrangementen die overal op elkaar inhaken. Overal met eenzelfde soort gemak gebracht. Het ene moment zijn zijn raps zo nonchalant dat je bijna niet merkt hoe knap ze eigenlijk zijn, een volgend nummer weer laat hij zien ook nog eens een verdomd goede soulzanger te zijn. En met Am I Wrong heeft hij ook nog eens de beste Pharrelltrack die niet door Pharrell geproduceerd is in handen. Het is misschien dan wel niet zo'n instant klassieker als Kendrick afleverde of zo'n nietsontziende plaat als Compton, maar daardoor wel een stuk behapbaarder voor een groot publiek. Malibu is uiteindelijk het album dat al jaren in Anderson .Paak leek te zitten, maar er nooit echt uitkwam. Misschien moeten we Dre daar maar voor bedanken.