Williams’ show op het Texaanse showcasefestival “schakelde razendsnel tussen rock, folk en zelfs André Hazes-aandoende sounds.” Natuurlijk speelde Williams een soort thuiswedstrijd: het is muziek die thuishoort in die contreien. Toch komt hij van de andere kant van de wereld waar het genre eveneens bloeit: Nieuw-Zeeland. Om precies te zijn werd hij geboren in het havenstadje Lyttelton. Zijn moeder was kunstenares, zijn vader punkmuzikant. Op een dag kwam vader Williams met een cd van Gram Parsons thuis; het bleek van grote invloed op zijn zoon.

De jonge Marlon Williams zong in de kerk, studeerde zelfs even klassieke muziek aan de universiteit van Canterbury, maar dat was hem toch te wollig. Met andere ‘drop-outs’ van het kerkkoor vormde hij band Unfaithful Ways, later maakte hij twee albums met landgenoot Delaney Davidson. Deels vanwege de zware aardbevingen in Christchurch (2011) verhuisde hij naar Australië, waar hij aan zijn titelloze debuutplaat ging werken. Het werd een erg mooi en divers album: van retro up-tempo country zoals in opener Hello Miss Lonesome, naar gruizige elektrische gitaren in het Beatlesque After All en doorleefde ballades, waarbij het moeilijk te geloven is dat ze door een pas 25-jarige artiest zijn gezongen.

Natuurlijk put Williams volop uit de rijke folk- en countrygeschiedenis. In de oude smartlap Lost Without You (het origineel werd in 1964 gezongen door Teddy Randozzo) geloof je hem meteen. De droevige strijkers en zelfs een onverwachte synth-solo doen de rest. Dat is nog niet eens het oudste nummer op de plaat: Williams zingt ook zijn (prachtige) versie van When I Was A Young Girl, een folk-traditional die beroemde versies kent van Nina Simone en Feist. Williams liet zich dan weer eerder inspireren door de versie van folkzangeres Barbara Dane uit 1959. Ook Silent Passage is een cover, van Bob Carpenter. Zijn eigen liedjes sluiten daar naadloos bij aan: Lonely Side Of Her klinkt als een vintage sixties tune, de trage afsluiter Everyone’s Got Something To Say valt op door de fraai gearrangeerde achtergrondzang.

Het meest interessant is debuutplaat van Williams echter als hij een pop-noir-tintje meegeeft aan de nummers, zoals in de single Dark Child, sowieso het mooiste liedje op de plaat. Williams zet zijn allerlaagste register op - want zo’n donkere stem heeft hij helemaal niet - en bromt: ‘My little blond haired blue eyed boy / One day you'll grow up and be distressed / One day you'll grow up and reject everything’. De retro-americana is ineens ver weg, en net als je toch al aan Nick Cave moet denken zingt Williams ineens ‘Although the news came as no surprise / I always hoped I'd never have to bury a child’. Het is ongetwijfeld niet zo bedoeld, maar die tekst komt even spijkerhard binnen.

Strange Things heeft ook die duistere sfeer, maar met een vette knipoog. Theremin en violen zetten een aanstekelijke campy horrorsfeer neer en de tekst van Williams bulkt van de zwarte humor. Hij vertelt over een huisje op de prairie waar het spookt sinds de vrouw van de hoofdpersoon is overleden: ‘I lost my wife in 1989 / To a certain kind of undetectable cancer / She left me alone in a seven bedroom home / Built upon the bones of fallen soldiers’. Om vervolgens in het refrein te jammeren: ‘I hear strange things creeping in the night / I have strange dreams in the bed where Lucy died’.

Laten we hopen dat vooral deze songs een voorbode zijn voor toekomstige platen van Marlon Williams: een veelbelovende jonge country-artiest, die het in zich heeft onverwachte wegen in te slaan. Op zijn eerste solo-album weet hij alleen nog niet precies welke: hij wil tegelijk een traditionele cowboy en een vernieuwer zijn, of op zijn minst iemand die oude ingrediënten volgens een nieuw recept bereidt. Maar goed, Williams is pas 25 en heeft nog alle tijd om echt zijn eigen stempel op de muziek achter te laten. Bovendien heeft hij nu al een indrukwekkend album op zijn naam staan.