Jamie xx draait warm voor zijn headlinespot
Dj en producer Jamie xx is een opmerkelijk pad in geslagen. Zo stond hij in zijn eentje in Paradiso - als dj, op de concerttijd van half negen. Dat is gek, zeker in de clubcultuur waar Jamie xx vandaan komt. Het is helemaal niet gek in de EDM-cultuur, waar dj's vaak meer producer zijn en mensen op hun hits af komen. Artiesten als Avicii en David Guetta draaien vaak vooral eigen producties met af en toe iets anders er tussendoor, veelal van tevoren uitgedacht in plaats van inspelend op de behoefte van de dansvloer. In die zin is het misschien wel revolutionair wat Jamie xx doet: hij brengt de successtrategie van de grote commerciële jongens naar het alternatieve circuit. Want dit is precies wat hij doet vanavond in YouTube Coppertank: openen met Bowie's Let's Dance, dan met een rewind heerlijk de drop van zijn eigen Sleep Sound laten vallen, en vervolgens steeds toewerken naar een volgende eigen track. Hoogtepunt halverwege is de extra lang uitgespeelde Patrick Cowley remix van Donna Summer's I Feel Love, die hij tot drie keer toe vol laat klappen. Verder draait hij voluit het origineel van zijn eigen Loud Places, een gospel-achtige discotrack van Ron Soulton. Je kunt in dit segment makkelijk dj's vinden die dieper of origineler komen, maar als straks volle festivalweides op alternatieve festivals uit hun dak staan te gaan op tracks van Randomer en Azymuth, dan heeft Jamie xx iets heel moois bereikt.
Met welke track moet ik beginnen? Je kunt beginnen met de track waarmee Jamie xx zelf ook begon. Je kunt ook beginnen waar hij eindigde: Obvs, een typische xtc-comedown plaat, met Jamie xx's lievelingsgeluid, de steeldrum. Want elke dj - ook Jamie xx - weet het: de laatste plaat gaat iedereen onthouden.
Waar wil je dit zien? Nou ja, we gaan het dus zien op Best Kept Secret, een van de meest gewaagde boekingen van de Nederlandse festivals. Hij zal zeker op scepsis kunnen rekenen, maar de kans is groot dat hij toch iedereen met een zwoel gevoel naar huis stuurt.

Mick Jenkins rapt in indierocktraditie
“Hebben jullie genoeg wiet gerookt vandaag?” vraagt de dj van Mick Jenkins aan het begin van het optreden. Mick is groot liefhebber van het groene kruid en heeft zijn debuutalbum dat deze zomer moet verschijnen er zelfs naar vernoemd: [T]he [H]ealing [C]omponent. De rookgewoontes van hiphopartiesten willen nog wel eens zorgen voor slappe shows, dus enige scepsis aan het begin van de show is niet gek, maar eigenlijk blijkt direct dat het bij Mick Jenkins en zijn band geen invloed heeft op de show. Niet in negatieve zin in ieder geval. Zijn band is spot on en waar veel rappers met band kiezen voor een overweldigend en bombastisch geluid, speelt deze band meer in de indierocktraditie en draait de dj met zijn laptop aangesloten op vinyldraaitafels. Mick zelf rapt strak en weet het publiek constant te betrekken bij de show op een soepele en afwisselende manier. Met deze show kan hij een veel breder publiek aanspreken dan alleen de hiphopfans.
Bij welk nummer moet je beginnen? Bij gebrek aan materiaal van zijn nieuwe album is Jazz nog steeds zijn sterkste track.
Waar wil je dit zien? Deze zomer is Mick Jenkins te zien op Woo Hah en Lowlands. Daar gaat hij het ongetwijfeld goed doen. (Christiaan Walraven)

The Range verminkt YouTube-sterretjes
Het is een indrukwekkend gezicht: producer The Range hyperactief stuiterend achter z'n CDJ's en midicontrollers, met achter zich een gigantisch LED-scherm en voor zich nog eens een doorzichtig scherm. Daarop worden visuals geprojecteerd. Je kent het wel: felgekleurde wolken, abstracte vormen en hier en daar een boompje, maar dan wordt het opeens heel cool: telkens wanneer je verknipte vocalen hoort, zie je de gezichten die erbij horen op het scherm. Die vocalen en video's schijnt hij voor z'n prachtige nieuwe album Potential zo van YouTube te hebben geplukt, onbekende gezichten van over de hele wereld die vanuit hun huiskamer het internet bezingen. The Range zette het mes erin en maakt ze meesterlijk eigen. En die visuals maken de show - meer dj-set dan live-act - heel overtuigend. Ook muzikaal is het prachtig: het is instrumentale, melodische hiphop en R&B, maar met ambient onderlaag, vol gekke melodische harparpeggios en pianos op de achtergrond. Alsof Pantha Du Prince de hele Ninja Tune-collectie was gaan verwerken, zeg maar.
Met welk nummer moet je beginnen? Het zwoele Florida, met bijna hijgerige R&B-vocalen.
Waar wil je dit zien? Catch zou gek zijn dit niet te boeken, maar op Best Kept Secret, in dat kiertje tussen de avond en de nacht, zou het ook uitstekend werken. Want "bandjesmensen" snappen deze muziek, maar als het halfje net valt is het ook prachtig. (Timo Pisart)

Lewis del Mar heeft Tarzan-looks en een killer-stem
Wat een aansteller, zullen puristen over Lewis del Mar zeggen. Maar deze jongen gaat heel wat harten veroveren. Zijn muziek doet denken aan die elektronische folkliedjes van Alt-J met explosieve, gesyncopeerde drums en diepe bassen, maar dan wat gladder en zonder de kikkerstemmetjes. Lewis is namelijk niet alleen gezegend met looks van een jonge Tarzan, maar ook met een donkere, superkrachtige stem die soms nog flink omlaag wordt gepitcht. En dan heeft Lewis bovendien al wat songs met hitpotentie. Tijdens het spelen hij trekt continu wat geforceerd intense bekken, klimt over de hekken om tussen het publiek te gaan staan dansen en maakt oogcontact met de meisjes, die glunderend zijn blik beantwoorden. Hun vriendjes zullen het wel niet leuk vinden, maar die meisjes komen de volgende keer zeker weer kijken.
Met welk nummer moet je beginnen? Bloghitje Loud(ly) heeft waarschijnlijk de grootste potentie. Als Sony - want daar zit Lewis Del Mar - eraan gaat hangen, zou dat zomaar een hit kunnen worden in Nederland.
Waar wil je dit zien? Typisch zo'n act die in de kleinste tent van Lowlands komt spelen, om daarna direct door te breken. (Timo Pisart)

Marlon Williams kan zelfs een goede André Hazes  
Iedere song is een personage volgens Nieuw-Zeelander Marlon Williams. Dus de muziek en de tekst past zich aan de situatie. In de praktijk betekent het dat Williams live razendsnel schakelt tussen rock, folk en zelfs André Hazes aandoende sounds. De onderliggende basis is country zoals Gram Parsons het maakte: onverbiddelijk, traditioneel en donker. In thuisland Nieuw-Zeeland heeft hij belangrijke muziekprijzen gewonnen, nu is de rest van de wereld aan de beurt. Er komen op SXSW vooral mannen van middelbare leeftijd op af, het soort dat ook heerlijk gaat op Bruce Springsteen, Arcade Fire en David Bowie. Twee albums meer en Marlon Williams zal in een liveshow de toeschouwers wat meer kunnen meenemen in een flow in plaats van een doolhof aan stijlen. Maar welk genre hij ook brengt, het is absoluut vakmanschap. 
Met welk liedje moet ik beginnen? Ja dat is dus net waar je pet maar naar staat, hij heeft er eentje voor alle situaties. Onze favoriet is Darkchild. 
Waar wil ik dit zien? Op het Le Guess Who festival in Utrecht vind je doorgaans een keur aan genre overstijgende artiesten. Marlon Williams zou daar zeker niet misstaan. (Roosmarijn Reijmer)