Hij wil heus geen vijanden maken en voelt zich nog altijd best verbonden met de clubcultuur, verzekert George FitzGerald, maar feit is dat zijn liefde voor de danceindustrie over de laatste paar jaar bekoelde. Vandaar die titel van zijn prachtige, stemmige debuutalbum: Fading Love. De sympathiek ogende Brit-in-Berlijn draaide al jaren mee in de Engelse én Duitse clubcultuur en viel vanuit de Londense dubstep-scene rechtstreeks met zijn neus in de UK garage- en house-revival. Vooral zijn banger Child werd een grote hit, die in 2012 volgens velen het pad plaveide voor het house-pop-crossoversucces van de Britse broertjes Disclosure. Hij ging mee in de platentas van zo’n beetje elke dj, ondertussen vloog George FitzGerald de wereld over en kwam zo ook regelmatig in Ibiza terecht. “Ik voelde me écht ontzettend fortuinlijk dat ik kon rondtouren en zoveel festivals kon doen...”, probeert hij, “maar door in de zomer naar plekken als Ibiza te reizen, raakte ik vermoeid. Ik hoorde er zoveel oppervlakkige dance die niets te zeggen had. Ze verkopen daar bottled up happyness, als je daar te lang door wordt omringd... dan word je gewoon gek. Ik keek terug op mijn eigen muziek en was er plotseling niet meer zo zeker van dat mijn tracks überhaupt enige betekenis hadden. Ik wilde iets meer persoonlijks maken en met meer diepte. Ik wilde de nadruk niet meer leggen op grootse drums, dito baslijnen en euforische breakdowns.”

Ik sprak op het Amsterdam Dance Event met danceweirdo Seth Troxler, en hij zei: “Het lijkt wel alsof mensen in de danceindustrie niet meer om muziek geven. Het gaat ze om het creëren van een succesvol merk. Waar is de focus op het maken van iets moois in de wereld?” Dat hadden jouw woorden kunnen zijn, hè?
“Bijna letterlijk! Seth is een pientere gast, dat is waarom zoveel mensen van hem houden. Als je kijkt naar de dj’s met wie Seth draait op Ibiza, dat zijn de grootste vissen, hen gaat het alleen maar om geld verdienen. Hoe creëer je een succesvol merk? Nou, door consistente muziek te maken. Je moet de verwachtingen van mensen inwilligen, en de onderliggende gedachte is dan niet meer om je publiek uit te dagen of jezelf te prikkelen iets nieuws op de wereld te zetten. Het gaat erom dat je de wereld rondreist en telkens hetzelfde ding blijft doen, opnieuw en opnieuw. Ik wilde daar geen deel meer van uitmaken.”

Daardoor keerde je met Fading Love de dansvloer de rug toe. Was je je daar bewust van tijdens het schrijven?
“Jazeker. Er zijn zoveel producers die een album maken met tien of twaalf dansvloertracks met lange intro’s en outro’s die het mixen vergemakkelijken. Dat wilde ik niet, ik wilde een koptelefoonplaat maken in de geest van acts als Orbital en Leftfield. Eentje die je wel in de club kúnt draaien, maar die vooral een op zichzelf staande luisterervaring vormt.”

Voelde die werkwijze bevrijdend?
“Ontzettend. Ik speelde al regelmatig met ideeën van tweeënhalve minuut die áf voelden. Maar als je voor de club schrijft heb je niets aan zo’n korte track. De kans is klein dat iemand hem gaat draaien, je moet ‘m uitbreiden tot een orthodoxe vorm waar dj’s mee kunnen omgaan met een intro van een minuut, een misschien nog wel langer outro. Dat werd saai, vervelend en belemmerend.”

Kortom: het ging voelen alsof je muziek maakt voor een ander, in plaats van voor jezelf?
“Precies! Je maakt keuzes op basis van de ander. En nu: nu kon ik een vocaal gewoon laten beginnen op de eerste beat van een track, er zijn zoveel minder regels en barrières als je dat hele idee van de dansvloer loslaat.”