De mensheid laat soms collectief een steekje vallen. Dat leidt bijvoorbeeld tot het gat in de ozonlaag, kernrampen en chips met Patatje Joppie-smaak. Ook heeft men en masse besloten een kans te geven aan een zanger met de stem van een gewurgde smurf. Die kans is met beide handen aangegrepen. Het is ook geen nietsnut, die Passenger. Hij heeft een goede tokkelgave en zijn sound komt helder de Alpha in. Dat hij er met zijn stampende voet een doffe basdrum onder legt, is lelijk maar wel effectief. Die bonken zijn acceleratoren voor het geklap. En als Passenger ergens op mikt, is het publieksparticipatie. Net als optredens van Seasick Steve, drijven de Passenger-shows op entertainment. De man staat in z’n eentje op het podium, dus moet hij alles doen om de aandacht erbij te houden. Die kunst beheerst hij uitstekend. Rosenberg is een vlotte prater en maakt een paar gevatte grappen. Constant zorgt hij voor nieuwe prikkels zodat het niet alleen het liedje is. Dan komt opeens ‘What Is Love?’ van Haddaway tussendoor of mag iedereen met de vingers knippen. Het is een verademing dat Passenger tegen het eind zonder opsmuk een nieuw intiem folkliedje speelt. Hij kan het wel. Maar te vaak vervalt hij in semi-jolige kroegliedjes zoals het lichte ‘The Wrong Direction’, dat desondanks met open armen wordt onthaald door het publiek. Passenger heeft het geluk dat al die mensen iets schoons horen in zijn stem, die nummer na nummer als een bloedende lintworm het arme oor inkruipt. We zijn nog lang niet van Passenger af.