James Bay kiest live, nog meer dan op zijn plaat, voor stevige rock. Of om precies te zijn voor MOR-rock. Er zijn momenten dat het echt Bon Jovi wordt. Dan staan rijen meisjes gewoon naar oudemannenrock te luisteren die met een dikke lading clichés is ingevuld. Toch detoneert het niet, de posterboy en zijn zware gitaren. De set wordt krachtig gespeeld en ook de intiemere momenten worden geen moment zijig. Bay is geen one hit wonder, hoe groot ‘Hold Back The River’ ook is. ‘Let It Go’ zorgt evengoed voor zang uit vele meisjeskelen. Maar Bay heeft ook opvallend veel materiaal dat veel te identiteitsloos is. Niet alleen door de degelijke rock-benadering, maar ook omdat de nummers net te nietszeggend zijn. Wat dat betreft kan de muzikant een tweede album hoognodig gebruiken. En iets meer gezicht. Al zullen duizenden meisjes zeggen dat met het gezicht van James Bay helemaal niets mis is.