Het is altijd een beetje verwarrend, een duo dat zich voordoet als een man, en voorlopig is het ook nog even gissen welke Bob Moses hier nou eigenlijk model staat. Is het de jazzdrummer Moses, een fusionmuzikant uit New York die onder andere met Rahsaan Roland Kirk speelde? Of misschien wel de befaamde architect Robert ‘Bob’ Moses, in de eerste helft van de vorige eeuw mede-verantwoordelijk voor het grote-stads-uiterlijk van New York City? Of de donkere mensenrechtenactivist, geboren in Harlem? Het kan geen toeval zijn dat de belangrijkste kandidaten allemaal uit de Amerikaanse metropool komen. Tom Howie en Jimmy Vallance trokken allebei vanuit het Canadese Vancouver naar Brooklyn. Ze kenden elkaar al van dezelfde middelbare school, maar pas daar gingen ze een muzikaal verbond aan.

 

In undergroundkringen maakte Bob Moses enige naam met twee EP’s, die nu samengevoegd zijn voor dit album. De buzz rond die releases leidde al tot een overstap naar het grote Domino, waar twee singles verschenen die hier keurig achteraan op het album staan: Grace en I Ain’t Gonna Be The First To Cry; de eerste upbeat, de tweede plagerig traag. Qua sound en sfeer geweldig voor de vele warme zomerfestivals, en bovendien aangenaam anders. Al is het huwelijk tussen singer-songwriter-achtige songs en elektronische muziek natuurlijk niet nieuw. De twee albums van Moderat (Modeselektor met Apparat) zijn zeer, zeer invloedrijk, en komende maand verschijnt ook het debuutalbum van Howling, een samenwerking tussen de Aussie singer-songwriter Ry X en Frank Wiedemann van house-duo Âme. En ook meer aan de popkant hoor je songwriters als Milky Chance en Talisco voorzichtig snoepen van de elektronische muziek, om nog maar te zwijgen van de supersuccesvolle remixen van Robin Schulz, die onder andere Mr Probz de wereld over katapulteerde.

 

Als je een rechte lijn trekt met links Moderat en rechts Robin Schulz, zit Bob Moses ergens ruim links van het midden, aan de scherpe kant. Het duo debuteerde vorig jaar op Nederlandse bodem op technofestival Voltt Loves Summer, en keert dit jaar terug voor Pitch. Echte dance-evenementen dus, en album All In All laat goed horen waarom. We horen wel een soort van liedjes, maar de dansvloer trekt voortdurend. Zo opent het album met nachtelijke voetstappen die langzaam in beats veranderen op de acht minuten klokkende opener Far From The Trees. Pas na vier minuten groeien de galmende stemmen uit tot echte vocalen in de vorm van het mantra: you don’t fall far from the tree. Deephouse is al een tijdje het toverwoord, en dus zijn er heel wat pogingen om met slappe toeters en lijzige vocalen een graantje mee te pikken. Zo niet Bob Moses. All In All is een sfeervolle poging om de diepte in deephouse serieus te nemen.