Ook de persoon achter de muziek is verrassend. Althans, als je je beeld baseert op zijn vroegere werk. De zanger is geen stereotype ingetogen singer-songwriter, maar een Redneck met afgeknipt spijkervest, vale zwarte broek, tatoeages en een enorme vormloze baard. En als je hem de kans geeft lult hij je de oren van je kop.

Wat wel overeind blijft zijn de verwachtingen qua drankgebruik. In zijn nummers verwijst hij nogal eens naar zijn neiging om in de drank te vluchten en halverwege HEAL staat JM, een nummer opgedragen aan Jason Molina, de tragisch aan drankmisbruik overleden cultmuzikant. Op weg naar de hotelkamer voor het interview steekt Showalter van wal over zijn liefde voor Grolsch. “In Amerika is het onbetaalbaar, dus heb ik besloten er vandaag zo veel mogelijk van te drinken.” Dat blijkt, bij de kamer aangekomen is hij zijn sleutel kwijt. Terug naar de receptie, een nieuwe ophalen dus. Vervolgens stapt hij de kamer in van twee totaal onbekende, gillende meisjes. “Zal je net zien. Ik maak elke dag wel minstens één stomme fout. Vandaag staat de teller al op 27. Sorry!”

Move on!
Dat Showalter een vrolijke bui heeft, en zijn nieuwe album niet zo neerslachtig klinkt als zijn vorige werk wil niet zeggen dat het een opgewekte plaat is. Nog steeds gaat het over eenzaamheid, onbereikbare liefdes, fouten en vooral over nog meer eenzaamheid. Maar terwijl hij er vroeger in leek te zwelgen, durft hij het nu toe te geven en lijkt hij een poging doen er uit te komen. “Ik wilde inderdaad geen Elliott Smith-album maken en alleen maar zuchten omdat ik zo verdrietig ben. Meer 'ik voel me kut, en ik ga er fucking over heen komen'. Een goede manier hiervoor is zaken benoemen. Op de titeltrack noem ik Caitlin. Dat was mijn eerste liefde, ze brak mijn hart toen ik 18 was. Ik heb haar al tien jaar niet gezien, en het is ook niet per se dat ik haar mis. Maar op mijn vorige albums zong ik veel over liefdesverdriet, soms ging het zelfs direct over haar. Ik weet niet of ik het van een filosoof heb, maar ik denk dat je van iets de kracht ontneemt als je het een naam geeft. Door haar nu te noemen maak ik een einde aan tien jaar haar missen, verlangen en constant heen en weer geslingerd te worden. Ik dacht echt kom op, je bent een volwassen gast, move on!”

In de regel na het benoemen van Caitlin zingt hij “Thank you Kristian for keeping me clean. And we're painted like the warriors” Kristian is Kristian Matsson, beter bekend als Tallest Man on Earth, en dat ‘Painted Like the Warriors” is een quote uit diens ‘There’s no leaving now’. “Hij is zo belangrijk voor me geweest, ik hou echt van hem. We leerden elkaar twee jaar terug kennen, toen ik een paar shows voor hem zou openen. Dat werden er uiteindelijk tweehonderd. We deden vijf tours met elkaar, het klikt enorm. Ik denk dat we elkaar op het perfecte moment tegen kwamen. We waren allebei klaar om de ellende die we hadden meegemaakt achter te laten, om beter te worden. Ik wil het woord niet te vaak noemen, maar daarom heet het album ook HEAL.
 

Eerbetoon
Naast het benoemen van zijn problemen heeft Showalter een andere manier gevonden om zijn muziek een positievere lading mee te geven. Simpelweg door het volume omhoog gooien. Het openingsnummer zet de toon, en knalt meteen je speakers uit. Al bij de eerste keer luisteren valt op dat dat nummer qua sound enorm op Dinosaur Jr. lijkt. Niet gek, want J. Mascis, de gitarist van die band, speelt mee. “Het label had het nummer gehoord en ze zeiden dat het fantastisch zou zijn als hij zou meespelen. Kom op. Het zou ook fantastisch zijn als ik seks had met Cindy Crawford. Je kunt altijd dromen, maar sommige dingen gebeuren niet. De dag erna had hij zijn solo ingespeeld. Die man heeft me enorm beïnvloed, net als verschillende andere artiesten. Met dit album wil ik de muziek eren die ik mijn hele leven heb geluisterd. Dat klinkt wat flauw, maar er zijn gewoon artiesten die ervoor gezorgd hebben dat ik zelf nu muzikant ben.”

Zoals bij veel muzikanten, of mensen in het algemeen, waren de tienerjaren bepalend voor de zanger. “Ik was geen populaire jongen, ik sportte niet, had weinig vrienden en was best eenzaam. Ik snapte er ook niks van dat mensen aan het eind van highschool gingen doen alsof het verschrikkelijk was dat het voorbij was. Kom op, als dit je hoogtepunt van je leven is, wat voor ellende ga je dan wel niet krijgen. Mijn jeugd was een fase die ik door heb moeten maken, het was noodzakelijk, maar ik zou het absoluut niet over willen doen. Maar de verveling die ik doormaakte was wel belangrijk. Het is zoals Louis CK stelt over kinderen en telefoons. Zo’n telefoon leidt je vaak alleen maar af van wat je echt voelt, of van het leven dat je hebt. Je denkt altijd verbonden te zijn, en als je je kut voelt kun je altijd een video er bij pakken of iets doms op internet lezen. Maar juist de uren buiten school dat ik niks te doen had waren belangrijk voor me. Uiteindelijk ging ik maar in de kelder platen luisteren. Classic rock, new wave, punk, synthpop. Dat komt dus ook allemaal langs op de plaat."

Breakfast Club
Het afsluiter is bijna een feel good-New Order nummer, ondanks dat het weer een zware tekst bevat over het missen van liefde. “Het gaat vooral om jezelf accepteren, toegeven dat je eenzaam bent en er een oplossing voor willen vinden. Ik wilde het album hoopvol eindigen, na alles benoemd te hebben. Het is niet allemaal fucked up, er is ook iets om naar uit te kijken. Luisteraars moeten het album niet verdrietig wegleggen, maar vol hoop. Het is zoals The Breakfast Club. Je ziet de Brat Pack worstelen met volwassen worden en er achter komen dat de anderen ook mensen zijn. Iedereen is in het begin slechts een stereotype, de nerd, de stoere jongen, het mooiste meisje, de stoner. Uiteindelijk zie je dat ze allemaal dezelfde pijn kennen. Wait For Love moest als het laatste shot van die film zijn. Niet per se een happy ending, maar vuist in de lucht en Yeah! Let’s Go!”
 

Heal verschijnt deze week op Dead Oceans en is de komende dagen op de Luisterpaal te beluisteren.