Interviews met een complete band verlopen vaak chaotisch. Iedereen wil wat te zeggen hebben, vult elkaar aan en het wordt al snel een gesprek van de bandleden onderling vol inside jokes, totaal niet te volgen voor buitenstaanders. Gelukkig is Chromeo maar met zijn tweeën en ligt P-Thugg er zo na de show uitgeteld bij. Het is dus vooral een gesprek met frontman Dave-1, af en toe aangevuld door zijn wakkerschrikkende bandgenoot.

De titel van het recente album, White Women, is gebaseerd op het gelijknamige fotoboek van de beroemde fotograaf Helmut Newton. Verrassend is het niet dat de band aan de haal is gegaan met het werk van een oude fotograaf. Het visuele-aspect van de act is immers bijna net zo belangrijk als de muziek die de Canadezen maken. Zoals Pink Floyd bijna hun hele visuele kant overliet aan kunstenaarscollectief Hipgnosis werkt Chromeo samen met Surface to Air, vertelt David Macklovitch (zoals Dave-1 eigenlijk heet). Van het logo tot de vrouwenbenen onder de synths, van de albumhoes tot de video’s: alles komt uit de koker van het Franse ontwerpbureau. Overal is over nagedacht. “Ons logo is niet voor niets bijna echt een classic rock-logo. Het zou saai worden als we ons blind staren op alleen die sound die we zelf nastreven. We zoeken onze inspiratie overal. We worden net zo goed beïnvloed door Woody Allen-films, seventies art rock, en dus ook het werk van fotografen als Helmut Newton.”

Retro versus nostalgie
Geen eenzijdige inspiratiebronnen dus, maar wel enorm veel invloeden van vervlogen tijden. “Er zit altijd wel een retro-element in onze muziek, maar we willen nooit nostalgisch worden. Dan zouden we zeggen dat het vroeger beter wasdan nu. Ik vind het nu echt beter. Als Chromeo in de jaren tachtig muziek zou maken, zou het in  Prince zijn hoogtijdagen vallen. Denk je nou echt dat iemand dan naar ons zou luisteren?” Zodra het over muziek gaat wordt P-Thugg weer wat scherper. ”Leuk hoor, dat Quincy Jones toen zo veel mooie dingen produceerde, maar elke tijd heeft zijn eigen Quincy. Kijk maar eens naar wat Kanye West nu doet, die gast is amazing. Ook mensen als Pharrell, Dan Auerbach, Paul Epworth. Man, er zijn tegenwoordig miljoenen goede producers. Dat is het voordeel van de tijd waarin we leven, je kunt ze ook allemaal beluisteren wanneer je wil. Het is een veel spannendere tijd dan twintig jaar geleden. We houden wel van die oude muziek, we verzamelen ook platen, maar juist doordat we ook toegang hebben tot zo veel moderne muziek kunnen we er een dialoog mee aangaan, zonder nostalgisch te hoeven worden.”

En toch is een van de meest opvallendste nummers van het album juist wel een nostalgisch nummer. Old 45’s gaat over een meisje dat telkens maar slechte mannen tegenkomt, en daardoor niet meer gelooft in de liefde. In het refrein komt Chromeo met de gouden tip: zoek een jukebox, en zie hoe de romantiek weer terugkomt. “Het is de enige nostalgische track die we ooit opnamen. Het was ook echt de allerlaaste track die we af hadden voor het album. Pas een dag voor het masteren was hij af, en besloten we hem op het album te zetten.”

Te cheesy versus te serieus
Dat zo laat er nog een nummer afgerond wordt en aan het album werd toegevoegd, komt grotendeels door de precieze sound die Chromeo nastreeft. Bij elk nummer lijkt de gelikte, maar catchy sound telkens bijna over te kunnen slaan naar te cheesy, flauwe grap. “Dat is precies wat we willen, en je hebt echt geen idee hoe moeilijk het is. Als we iets te ver gaan dan zijn we de luisteraars kwijt, maar als we te serieus blijven is het niet poppy genoeg en levert het geen glimlach op. We zijn daar bloedserieus in, in de studio. Jerry Seinfeld heeft wel eens gezegd dat hij acht jaar over sommige grappen nadenkt. Ook al is het echt de stomste grap. Hij telt de lettergrepen, schuift met woorden, timet zijn pauzes, net zo lang tot het echt de perfecte 'Not funny'-Seinfeld grap is. Zo gaan wij ook te werk. Als er een of andere rare synth in komt, moeten we er om kunnen lachen, maar niet té hard. Veel nummers die we tijdens het schrijven heel erg tof vonden, bleken na een poosje niet meer te werken. Die haalden de plaat niet. Maar zo’n track als Jealous, die wordt voor ons alleen maar beter, vooral als je hem tussen andere tracks hoort langs komen op de radio.”

Sound-alikes
Hoewel de band een duidelijk herkenbare, eigen sound heeft en ze zelf blijkbaar niet alleen maar met het verleden bezig zijn, schieten je bij beluisteren van White Women door de retro-elementen waarschijnlijk wel constant andere bands door je hoofd. Hall & Oats is een vaak gehoorde referentie, het vroege werk van Prince natuurlijk, en nog een oneindig aantal acts uit eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Om het je wat wat gemakkelijker te maken heeft Chromeo tijdens het gesprek zelf een lijst samen gesteld van tracks die zij zelf op hun nummers vinden lijken. Zo blijkt Jealous vergelijkbaar met de theme van Ghostbusters, komt het tempo van Robert Palmer's Looking for Clues terug in Sexy Socialite en is George Bensons manier van gitaar spelen en tegelijk zingen vergelijkbaar met de sound die Chromeo neer zet in Hard To Say No.

In de onderstaande playlist vindt je alle tracks van White Women, gevolgd door de nummers die je volgens Chromeo ook tof gaat vinden.

Vrijdag 27 juni, om 19:30, wordt het concert van Chromeo in Paradiso uitgezonden op NPO Cultura.