Dat Damien Rice een geval apart is, weten fans natuurlijk allang. De Ierse zanger verdween de afgelopen acht jaar volledig van de radar. Verbroken liefde, luidde het verhaal. Of veel ernstiger: een depressie. Hoe het ook zij, die derde plaat is er, en hij is enorm goed. My Favourite Faded Fantasy werd opgenomen met producer Rick Rubin en bevat prachtige lang-uitgesponnen nummers met weelderige arrangementen. Maar maandag liet hij het helemaal aankomen op de rauwe kern van die liedjes: helemaal alleen met zijn akoestische gitaar speelde hij anderhalf uur vol.
"Jullie hebben kennelijk al die tijd pijn gemist"
“Een verschil als dag en nacht”, zegt muziekjournalist Leon Verdonschot, die een dag eerder ook in Brussel ging kijken, en daar een artiest zag die te vergelijken is met de babbelige zanger van Best Kept Secret. “In brussel was hij aanvankelijk ook heel ingetogen, een paar nummers lang. Hij zei niets tegen het publiek, aan zijn gelaat was niets te zien, doordat hij vooral in het donker staat te spelen. Na vier nummers riep iemand in het publiek: ‘speak!’. Hij antwoordde gevat: ‘I’m a singer, goddamned!’. Hij legde uit dat hij beter niet kon spreken, omdat dat vaak fout gaat.”
“Een verschil als dag en nacht”, zegt muziekjournalist Leon Verdonschot, die een dag eerder ook in Brussel ging kijken, en daar een artiest zag die te vergelijken is met de babbelige zanger van Best Kept Secret. “In brussel was hij aanvankelijk ook heel ingetogen, een paar nummers lang. Hij zei niets tegen het publiek, aan zijn gelaat was niets te zien, doordat hij vooral in het donker staat te spelen. Na vier nummers riep iemand in het publiek: ‘speak!’. Hij antwoordde gevat: ‘I’m a singer, goddamned!’. Hij legde uit dat hij beter niet kon spreken, omdat dat vaak fout gaat.”
Dat klinkt nog als een stekelige terechtwijzing, maar de Ier trok het verder. Een paar nummers later riep weer iemand in het publiek iets naar het podium: ‘we missed you!’. Verdonschot: “Toen begon hij een lang verhaal, dat aanvankelijk heel serieus leek. Dat kinderen die in disharmonieuze gezinnen opgroeien later in hun leven dat soort situaties opzoeken, omdat ze dat als een soort comfort zone ervaren. Ik dacht: ik ben benieuwd waar dit verhaal naartoe gaat. Welk nummer gaat hij hiermee inleiden? Maar het was dus een grap. Hij zei: ‘Jullie hebben kennelijk al die tijd pijn gemist, en daarom zijn jullie blij dat ik hier sta. Het volgende liedje gaat niet over pijn, maar over marteling, dat is nog erger.’”