Gui Boratto, Lowlands Bravo, zondag 17 augustus 2014

Gui Boratto is een van de uithangenborden van het Duitse label Kompakt. Of was, want het waren vooral zijn eerste twee albums en remixes waarmee hij echt scoorde. Zijn house kenmerkt zich door sterke melodieën en warme geluiden. Het type tracks waardoor een collectieve rilling over een festivalweide kan gaan als ze er in worden gedraaid en de meisjes hartjes richting de booth werpen.

Halverwege de show klinkt er vanuit het niets een ouderwetse housepiano. Een verrassend sterk nummer volgt, en het blijft een teaser van het uiteindelijke hoogtepunt en slot van de show. Als afsluiter draait Boratto 'The Joker' van zijn aankomende album, met daarbij nog een flink galmende piano. Precies zo'n warm vol geluid als waarmee Boratto ooit naam gemaakt heeft. Toch nog even hartjes werpen.

De live-set staat in het teken van nieuw materiaal, er komt immers een nieuw album aan. Dat nieuwe spul overtuigt echter nauwelijks. Er wordt wat gedanst, als een beat weggedraaid wordt, wordt er voorzichtig gejoeld, maar het komt allemaal niet van de grond. Pas als tegen het einde flarden klinken van de remix die Boratto maakte van Massive Attacks 'Paradise Circus' lijkt iedereen opeens zijn kop er bij te hebben. Een oudje, maar eindelijk een teken van iets waar Boratto zo geliefd om is.

Het ging zo goed in de Bravo. Vrijdag bij Flume merkte je dat het hele publiek echt stond te trappelen en er vol voor ging. Zaterdag gijzelde Gesaffelstein de tent en deed iedereen doodsbenauwd wat hij opdroeg. Bij Boratto is het allemaal wat vrijblijvender. Geen probleem, maar het zorgt er wel voor dat er een groot deel van de set een borrelsfeer hangt. En dan niet eens een hele wilde borrel.

Staat, zoals het hoort op een borrel, gezellig te netwerken. Er worden nog net geen visitekaartjes uitgewisseld, maar van een roes is in de verste verte geen sprake. Pas in de laatste twintig minuten wordt er écht gedanst en ontstaat er iets van waarop te voren gehoopt werd.

Het zou mooi zijn als Boratto een glorieuze comeback gemaakt had. Hij voelt immers al een poosje niet meer zo relevant, maar hij was ooit zo goed. Het moment en de plek waren er perfect voor. Het lukt hem echt niet. Het is goed om te zien dat hij er zelf alle plezier in heeft, maar echt boeiend wordt het nergens. Het is niet dat hij hangt in het verleden; het is duidelijk dat hij aan zijn geluid blijft schaven, hij ontwikkelt zich en hij is in beweging. Het lijkt alleen niet per se in een betere richting te zijn.