Het Sportveld is afgeladen vol voor Typhoon en tot aan het Sangria-reuzenrad gaat het los. Al voor aanvang van het optreden worden de kinderen op of over de hekken gezet, vanuit de fotografenstrook kunnen ze het optreden volgen. Het duurt tot het laatste moment tot Typhoon ze op het podium zet, en dan is het feestje compleet. Aangezet door de kids die helemaal uit hun dak gaan, springt het hele Sportveld binnen de kortste keren in de maat. Tot dan toe eet het publiek al bijna een uur uit de hand van Typhoon en broertje en side-kick O-Dog, die we het hele weekend al hebben meegemaakt als podiumpresentator. Springen, zitten, hartjes maken, klappen en dansen zoals het hoort bij de allerlaatste show van het weekend. Zoals Typhoon zelf zegt: “Als jullie er nu nog zijn, heb je de laatste boot toch al gemist.”

Typhoon is de gedroomde afsluiter van dit ultieme feelgood festival, waar evenwel traditioneel veel ingetogen acts geboekt staan die geen feestje van de grond krijgen. Typhoon wel, en hoe. Maar dit optreden is natuurlijk veel meer dan een feestje. Al was het maar omdat de rapper zowel in zijn songteksten als tussen de nummers door immer vertelt over zijn zoektocht naar oprechtheid, naar liefde, naar verdraagzaamheid, naar God, naar hoe je het ook noemen wil. Heel concreet wordt hij daarbij nooit, maar dat geeft niet. Het is te hopen dat hij nog lang mag blijven zoeken. En daar één keer in de zoveel tijd een uitzinnig festivalpubliek deelgenoot van maakt.