The Veils, Down The Rabbit Hole, Hotot, zaterdag 28 juni 2014
#DTRH14: Knuffelen, indutten en wakker schrikken met The Veils
Het drama van frontman Finn Andrews vs. de week van de DTRH-bezoekers
We zitten middenin de tweede festivaldag in Beuningen en het is tijd voor The Veils, toch al enige tijd een vaste waarde binnen het middenkader op popfestivals. Zeker sinds de groep rond emo-magneet-met-de-vilten-hoed Finn Andrews helemaal terug is met het sterke vierde album in 2013.
HET CONCERT:
DE ACT:
Londense folk-noir en indie rockgroep rond de immer emotionele, boeiende Nieuw Zeelands-Engelse crooner Finn Andrews. Handelsmerk is de dramatische zang (en act) van Andrews, die vanonder die vilten hoed zijn band aanvuurt. Die vierkoppige band die deels uit Nieuw-Zeeland is opgehaald, nadat hij na debuutalbum The Runaway Found (2004) zijn Engelse metgezellen ontsloeg en die een behoorlijk solide basis biedt. The Veils tourt inmiddels al ruim een jaar door Noord-Amerika, Europa en Australië op het vierde album Time Stays, We Go (2013).
HET NUMMER:
In een goede set vol sterke songs steekt er toch niet veel bovenuit. 'Not Yet' wel, de single en opener van het laatste album, dat normaal met een blazer wordt uigevoerd. Het nummer kruipt echter meteen onder de huid dankzij de aanzet van Andrews. Je voelt de zware bassen en opzwepende drums in de tent en hoort die slide gitaar veelvuldig bluesy janken. Het is ook een typisch Veils-nummer: met een sterke opbouw en veel tempowisselingen, maar ook met een extra uitbundige climax tegen het einde.
HET MOMENT:
Terwijl een technicus nog aan de microfoon sleutelt zet Andrews vast in, het podium vult zich met geel licht en en passant klaart ook het gezicht van de frontman op. Hij straalt opeens van oor tot oor en weet de vrolijkheid te vertalen naar het publiek dat graag meeklapt.
OOK OPMERKELIJK:
Aan het eind van 'Out from the Valley & Into the Stars' gaat Finn er even goed voor staan en los op de bekkens van het drumstel. Net voor hij het nieuwe nummer 'Train With No Name' inzet.
HET PUBLIEK:
Het publiek zit al voor aanvang klaar in de tent. Slim, want buiten regent het immers. Een aantal mensen staat vooraan vanaf de eerste tonen te swingen, springen, zwaaien en alles mee te zingen. Daar lijkt het niet echt de muziek voor maar het kan toch. Iedereen klapt, maar de helft klept helaas ook. Vooral door de ingetogen momenten heen. Een concert van The Veils is ook het sein om even massaal te knuffelen: een concours 'aan elkaar zitten' voor alle leeftijden. En vandaag is de tent helaas ook een toevluchtsoord voor mensen die niet voor The Veils komen, waarvan je hoopt dat ze opschrikken van de erupties van de groep en weer bij de les blijven. Maar nee, dat gebeurt niet.
HET OORDEEL:
Frontman Finn is goed bij stem, emotioneel en beweeglijk als altijd. Hij staat zijn gitaar af te raggen alsof hij juist de rockkant van de band wil benadrukken. De band staat hier met vier albums en vele sterke nummers, maar het blijkt niet genoeg om te boeien. Na een minuut of dertig gaan de saaie momenten opvallen, vooral omdat mensen in het publiek die vooral benutten om even lekker bij te beppen. Er zitten veel van die korte inkak gelegenheden in de set, momenten die dan toch weer opbouwen en losbarsten naar een sterk slot. Maar Down The Rabbit Hole is slechts deels gegrepen. Andrew toont zich meerdere malen dankbaar voor de vele liefde uit Nederland. 'We zijn vooral op tour geweest het laatste jaar en dit wordt zo'n beetje het einde. En we gaan snel een nieuwe plaat maken.' Mooie berichten, die ondanks een sterk slot met twee nummers van Nux Vomica op niet veel respons kunnen rekenen.