Alweer zes jaar geleden verscheen de eerste EP van DeWolff. Reken maar terug, Luka was 14, en ook de rest veel te jong om te kunnen geloven dat deze gasten echt zo goed kunnen spelen. Of spelen, 'een potje rocken' is een betere omschrijving. Hun inspiratie komt bij de klassieke rock uit de jaren zeventig vandaan, van Deep Purple tot Hendrix tot meer southern rock als The Allmann Brothers. Maar liefst vier albums leverden ze inmiddels af, vol met razende orgel- en gitaarduels. 

Bijna een halfuur is DeWolff al bezig. De haren zijn gezwiept, Robin Piso is al tig keer opgestaan achter zijn Hammond orgel, om er met de ellebogen weer op te belanden. Pablo is er al bovenop geklommen, bij het tweede nummer al, een vinger naar de nok van de tent, het snoer van zijn gitaar krullend naar beneden. En toch is het niet gelukt om een fatsoenlijk nummer te ontdekken. Dat is het grote probleem van DeWolff: die jongens kunnen pingelen als een dolle - echt, bijna niemand hier doet ze dat na - maar memorabele liedjes wil het in al die jaren maar niet opleveren. Nou ja, oudje 'Don't You Go Up The Sky' is wel ok, met een orgelhook die wel blijft hangen. Hoe virtuoos de jongens ook spelen, pas bij het zesde nummer komt er serieuze energie vrij.

Vervolgens is er nog een halfuur voor de laatste twee nummers op de setlist. Zouden ze echt? Jazeker, 'Pistol' is zo'n hemeltergend epos met solo op solo op solo op solo. En weer duikt Piso met zijn golvende manen op zijn orgel, de kin helemaal op de toetsen. Ritueel wapperend met zijn hoofd komt hij weer omhoog als zijn vingers aanzetten, gevolgd door drum en gitaar. Na een minuut of twaalf laat de band het even helemaal vieren en denk je verlost te zijn van deze masturbatierock, maar niets is minder waar. En dan komen er natuurlijk als toetje ook nog een paar soloroffels van de jarige Luka. 

Het is nog niet zo rustig geweest in de Hotot, ook niet gisteren bij openingsact De Staat. Die band kreeg het onopgewarmde publiek sowieso een stuk makkelijker mee dan DeWolff. Natuurlijk zijn de blijvers razend enthousiast over de epische slotnummers.

Echt hoor, respect voor hoe goed die jongens kunnen spelen. Het klopt allemaal, alle noten op hun plek, maar gaat nergens heen, en dat is al jaren hetzelfde. Pedant gepriegel.