Zelden zie je een artiest zo nerveus op het podium staan. Finn Andrews babbelt halve zinnen en onaffe verhalen. Over de pornofilms die in het huis tegenover het zijne werden opgenomen. En hoe hij daarom een liedje schreef over de zwarte vogels in zijn tuin. Wie hem voor het eerst ziet, zal denken: het gaat niet goed met deze man. Wie hem al jaren volgt weet: het gaat beter dan ooit. Vroeger gilde hij op het podium, bij wijze van catharsis. Hij leek op het podium in een manische toestand te verkeren, met risico op een breakdown, nu is hij vooral muzikaal trefzeker. Zijn pak zit goed, pochetje in de linker zak, hoed recht, zingen vanuit het hart, met de meest overtuigende stem van de avond. Door het wegvallen van Nighttown/Watt (met als enige alternatief de rampzalige zaal Corso) is de Schouwburg het absolute centrum van Motel Mozaique. En daar komt deze band uitstekend tot zijn recht. The Veils is pop noir met klasse.

The Veils openen met een nieuw nummer, dat zwaar en gedragen aanvoelt. De bekende bandsetup is aangevuld met blazers, maar hun taak is bepaald niet om het geheel frivoler te maken. Ze zetten, dikke, zwarte lijnen onder de woorden van de zanger. Wat die mysterieuze persoon op een stoel pal naast het podium doet is overigens een raadsel. Oudere nummers, met name die van tweede album Nux Vomica, worden nog altijd met veel liefde onthaald, al is The Veils anno 2013 duidelijk geen band die de Schouwburg vol kan trekken. Met deze nieuwe plaat gaat de Britse Nieuw-Zeelander ook niet echt nieuwe vrienden maken, hij zal er hooguit wat verliezen omdat hij er niet echt nieuwe inzichten mee biedt. Dat neemt niet weg dat nieuwe single Through The Deep, Dark Wood er mag zijn en dat albumafsluiter Out From The Valley & Into The Stars hier aan het slot van de set in de armen gesloten wordt. Zo goed als oudjes Sit Down By The Fire en vooral Lavinia zijn de nieuwe songs echter bij lange na niet.

Zijn The Veils terug? Ja, ik ben geneigd te zeggen van wel. Zeker als je je bedenkt dat de nieuwe liedjes nog moeten indalen en de band nog geen wedstrijdritme heeft. Wie open staat voor schaamteloos melodramatische popsongs uit de mond van een dandyeske kunstenaar, kan met deze songwriter nog jaren vooruit, al dan niet buiten het centrum van de aandacht. Wie daar halverwege de set nog over aarzelde, zal bij het meeslepende slot alsnog voor de bijl zijn.