The Joy Formidable, Lowlands Grolsch, vrijdag 16 augustus 2013
#LL13: Wakey wakey! bij The Joy Formidable
Grolsch komt pas bij laatste nummer los
Met stoere chick Rhiannon Bryan als frontvrouw heeft The Joy Formidable goud in handen. Vooral zij werkt er vanmiddag keihard voor om de Grolsch mee te krijgen. Als bij het tweede nummer het publiek voorzichtig in de handen klapt, moedigt ze dat meteen aan tot de hele tent meedoet. De twee groepjes fans vooraan krijgen regelmatig een glimlach toegeworpen. Maar de rest moet nog even wakker worden.
HET CONCERT:
DE ACT:
Alternatieve rockband uit Wales die sinds 2007 bestaat en inmiddels twee studioalbums uit heeft. Na al getoerd te hebben met Editors en Passion Pit, debuteerde de band in 2010 met The Big Roar. Het powertrio rond zangeres Ritzy Brian laat zich inspireren door shoegaze, noise en dream pop. Vooral op het eerste album resulteert dat in een stevige bak herrie. Op opvolger Wolf’s Law, een plaat die dit jaar uitkwam, giet de band zijn songs in een gladdere productie. Een bombastisch Muse-achtige stadiongeluid is het gevolg (een band waarvoor The Joy Formidable eveneens het voorprogramma verzorgde). Wat smoother of niet, gerockt wordt er nog altijd stevig op tracks als ‘Cholla’, ‘Little Blimp’ en ‘Bats’.
HET NUMMER:
The Joy Formidable moet er als openingsband van de Grolsch hard voor werken op deze hete middag, maar uiteindelijk krijgen de drie de tent dan toch mee. Dat gebeurt in het laatste nummer ‘Whirring’, een sterke song van de eerste plaat. Waar de band de neiging heeft zijn liedjes dicht te plamuren met een muur van gitaar- en basgeweld, is dit liedje iets kaler met een Blood Red Shoes-achtige gitaarriff in de coupletten. Aan het eind neemt de herrie dan toch de overhand in een uitbundig slotstuk. Minutenlang geeft de band alles, en als je denkt dat het afgelopen is komt er nóg een stuk waarbij het podium eraan moet geloven. Waar die enorme gong achter het drumstel voor dient wordt nu ook duidelijk.
HET MOMENT:
Behalve deze uitbarsting in ‘Whirring’ is The Joy Formidable niet de band van de lange instrumentale stukken. Maar de gitaarsolo in ‘Maw Maw Song’ mag er zeker wezen: minimalistisch, maar met een bak aan spacey effecten is het een welkome onderbreking van de rechttoe-rechtaan structuur van de meeste liedjes.
OOK OPMERKELIJK:
De band heeft er gedurende het grootste deel van de show moeite mee de tent wakker te schudden. Zo’n langzame, slepende rocker als ‘The Greatest Light Is the Greatest Shade’ is dan misschien niet de beste optie om op je setlist te zetten. Zangeres Rhiannon Bryan en bassist Rhydian Dafydd (ze komen dus uit Wales) zijn een beetje klaar met het lome publiek. ‘Wakey wakey!’ schreeuwt de laatste als 'Cradle', een aanzienlijk snellere song, wordt ingezet. Bryan schopt nog even een box omver om die schreeuw extra kracht bij te zetten. 'Split the scars, get up off your knees / Just lift the marks to new found kinesis,' zingt ze aanmoedigend.
HET PUBLIEK:
Het is nog vroeg, je bent net op Lowlands en loopt maar eens langs de Grolsch. Daar staat een openingsband die je waarschijnlijk niet of slecht kent een bak herrie te maken. Het is heet, het eerste biertje in de middagzon stijgt meteen naar je hoofd. Logisch dat je dan een beetje loom met je armen over elkaar gaat staan.
HET OORDEEL:
De band heeft twee redelijk goed ontvangen albums op zak om de sterkste nummers uit te kiezen. Het door een sterke basriff gedragen ‘Little Blimp’ bijvoorbeeld zou geen enkele festivaltent misstaan. Maar vaak lijdt The Joy Formidable live aan hetzelfde probleem als de twee albums: de band heeft de neiging alles dicht te spelen met een wat log, massief geluid.