Full disclosure: ik ken Job Jobse een klein beetje en ik vind het een gouden gozer. Ik heb nog nooit iemand ontmoet van zijn leeftijd (begin twintig) met zo'n goede, brede en ontwikkelde smaak, kennis en liefde voor muziek. Ik vind het ontzettend leuk om te zien dat hij het zo goed doet als dj de laatste tijd. Job is, zou je kunnen zeggen, een beetje de zoon van Trouw-baas (de club in Amsterdam, niet de krant) Olaf Boswijk, met wie hij in het begin van zijn loopbaan veel samen heeft gedraaid. Qua house en disco weet je dus dat het helemaal goed zit, maar in zijn eentje durft hij nog poppy'er te draaien, helemaal hier op Lowlands, waar hij voor het eerst staat, ook in de X-Ray.

Dat resulteert in het laatste halfuur in het volgende blokje, om een idee te geven. Na 'Sunglasses at Night' van Tiga & Zyntherius, de electroclash-kraker die je al jaren niet meer had gehoord maar ineens weer springlevend klinkt, start Job een andere, meer harmonieus golvende synthplaat in waar ik meteen kippenvel van krijg. Dit ken ik toch? Als ineens rapper Sef de dj een knuffeltje komt geven is het duidelijk: aah, het is de instrumental (geproduceerd door Reverse) van diens 'Diamanten'. Wie anders zou dit draaien? Niemand. Als achter 'Galvanize' van Q-Tip & The Chemical Brothers de gouden eighties-classic 'Self Control' van Laura Branigan komt, is mijn emo-state compleet. I <3 Job Jobse. Nu nog de boy wonder van de Nederlandse dj-scene, vroeg of laat een hele grote jongen. (Job de Wit)
 

De Duitse DJ Koze is ongetwijfeld een inspiratiebron voor Job Jobse. Je weet hoe dj's hun optredens graag als een 'reis' aanprijzen? Koze neemt je op safari. Hij begint met 'Personal Jesus' van Johnny Cash en eindigt met The Velvet Undergrounds 'After Hours', maar hij weet ook waar hij voor gekomen is: party machen. Daartussen draait hij dus house, en niet de meest voor de hand liggende. 

Zo gek als op zijn veel geprezen, eerder dit jaar verschenen derde album Amygdala maakt hij het zelden, en het blijft twee-en-een-half uur volgepakt. De X-Ray is op deze zaterdagnacht een soort Trouw, qua muziek en ook wel qua formaat. (Even terzijde, en niet als sneer naar Koze bedoeld, maar waar is Tom Trago? Ergens begrijp ik ook wel dat Lowlands hem niet elk jaar op zaterdagavond in de X-Ray wil programmeren, maar ik zou het gewoon doen.) (Job de Wit)

De Engelse dj/producer George FitzGerald is echt zo'n okeeje, verantwoorde house-slash-techno dj-slash-producer waar je met goed fatsoen niks op kunt aanmerken. Hij is onlangs nota bene getekend door Domino, één van de grootste en meest toonaangevende indiepoplabels, nadat hij de afgelopen jaren al platen maakte voor supercredible labels als Aus Music en Hotflush. Helemaal logisch dat die de X Ray afsluit op zaterdagavond. Maar ik vond er geen moer aan. Heb het drie keer geprobeerd. Niet genoeg drugs meegenomen, of is dat een flauw excuus? Hoe straffer de beats, hoe harder het gejuich in de ramvolle hangar. Goeienacht, veel plezier met zijn allen! Ik wandel weer even bij Low End Theory naarbinnen en hoor DJ Nobody (ja echt) 'Try Again' van Aaliyah draaien. En ik voel dingen. (Job de Wit)