Het uit Groningen afkomstige Wolvon is een rechtstreekse Shellac erfgenaam. Die band rond producer Steve Albini is een van de meest recalcitrante noise-rockbands die een groter publiek hebben bereikt sinds de jaren tachtig. Dat was toen nieuw, hard, vuig en spannend. Wolvon heeft het dertig jaar later toch wat moeilijker om ook nieuw en spannend over te komen. Aan eigenzinnigheid in elk geval geen gebrek. De frontman steekt de draak met het idee dat Eurosonic een internationaal showcasefestival is. "Hi, we're Wolvon y'all" wordt het publiek sarcastisch in het Engels toegesproken. Hun gruizige, eigenwijze maar niet ontoegankelijke geluid lijkt onder de meeste bezoekers geen verrassing meer te zijn.

 

Wolvon doet denken aan de uitspraak van Queens of the Stone Age zanger Josh Homme. Hij vindt dat rockmuziek hard genoeg voor de mannen moet zijn, maar wel mooi genoeg voor de vrouwen. Onder alle herrie schuilen wel degelijk liedjes. Toch is Wolvon vooral voor de mannen, blijkt als je om je heen kijkt. Het soort met geruite overhemden, leren jasjes en vaasjes bier. Hoewel de drummer en gitarist de zang voor hun rekening nemen, laat de bassist zich geenszins onbetuigd. Zeker als hij aan het einde van de set van het podium stapt om vooraan in de zaal (voor zo'n 70% gevuld) zijn laatste partijen te spelen, tussen het publiek.

 

Veel mensen snappen het na vijf nummers wel en gaan ergens anders kijken. De spanning vasthouden voor een groot en divers publiek is niet aan Wolvon besteed. Maar dat is ook niet waar ze op mikken. Vandaar de sarcastische laatste woorden voor ze hun laatste nummer inzetten: "We love to be in Europe."

 

Wolvon hoeft niet opgepikt te worden als the next big thing, ze zijn eigenzinnig en tegendraads. En goed. Ze kiezen hun eigen wijze en hun eigen weg. En hoe harder het volume hoe beter ze het vinden.

 

8