#ESNS13: Villagers betovert, verrast en vernieuwt

Zwoele baslijntjes voor de zwaarmoedige songs

Judith Laanen ,

De Groningse Stadsschouwburg is vanavond afgeladen voor Villagers, de kleine man die als een wolf kan janken naar de maan. Maar het is geenszins huilen geblazen, want het nieuwe werk van de aankomende tweede langspeler doet het meer dan goed. Villagers betovert, verrast en vernieuwt vanavond.

CONCERT
Villagers, Eurosonic, Stadsschouwburg, vrijdag 11 januari 2013

MUZIEK
Ierse folkpopband met de kleinste zanger ter wereld. Ok, waarschijnlijk niet de kleinste, maar het is wel echt een iel ventje. Dat ventje weet vervolgens wel een ongelofelijke stem uit dat kleine lijf te persen, waarvoor wij collectief buigen. Melodramatische, weemoedige songs met een scherp randje die door je ziel snijden. Met debuut "Becoming a Jackal" uit 2010 stond hij meteen op de shortlist van de prestigieuze Britse Mercury Prize. Tweede album "Awayland" (2012) is net uit.

PLUS
Kleine man, grote stem. Simpeler kunnen we het niet omschrijven. Conor O’Brien ziet er met zijn muts vanavond uit als de miniversie van een Ierse zeeman, maar komt qua kracht in zijn vocalen zeker op dezelfde hoogte uit, zo niet hoger. O’Brien beheerst de kunde van de dictie, elk woord dat over zijn lippen komt spuugt hij met zulke fermheid dat je meteen gelooft wat hij zegt: ‘We’ll drink to the gentle, the meek and the kind’. Vlak daarvoor vroeg iemand uit het publiek nog of O’Brien al dronken was, wat bijna ontaardde in een heuse dialoog, die hij afkapt. Aan theekransjes doet hij niet.
De set bestaat vanavond uit de bekendste nummers van zijn eerste album maar vooral veel van de opvolger, waaronder de singles 'The Waves' en 'Nothing Arrived'. Op "Awayland" is Villagers wat meer in de indietronica-hoek gaan zitten, en dat werkt vanavond bijzonder goed. Meer synths en bliepjes ('The Waves' heeft kenmerkende morse-code-achtig geluidjes) maar vooral ook een hele wulpse baslijn die het hele optreden een wisselende schwung geeft. Op het eerste album legde Villagers nog de nadruk op bombastische eindes van nummers, nu klinken de songs van tweede plaat compacter en minder zwierig, zonder daarbij de verhalende kracht van O’Briens teksten te verliezen.

MIN
Weinig. Als toegift speelt O’Brien 'Becoming A Jackal (Ship Of Promises)'. Daarop mogen we volgens Conor helemaal uit onze plaat gaan. Dat gebeurt niet echt in de zaal, maar dat mag de pret niet drukken.

CONCLUSIE
Zodra O’Brien begint met zingen, is het net alsof er een knopje om gaat. Je kunt niet anders dan luisteren. Met de ernst van een begrafenisondernemer neemt Villagers je mee op een reis langs allerlei verhalende liedjes, waarbij ook nog best wat te bewegen valt. Tel daarbij de uitstekende uitvoering op en wie ben ik om te klagen.

CIJFER
8,5