Volledig instrumentele krautrock die uitbouwt tot epische proporties. Gelaagde ritmes worden herhaald en steeds een beetje bijgeschaaft tot een vaak oorverdovende finale. Geen tijd voor praatjes, de drie microfoons staat er maar een beetje pro forma bij, Siinai speelt compleet gefocust hun anthems. Het nieuwste album "Olympic Games" is geschreven als fake soundtrack voor historische sportwedstrijden en kent evenveel disciplines als de echte Spelen. Snelwandelend naar de finish met steeds snellere synths en riffs zwaarder dan de dikste Oostblok kogelstootster op anabolen. De weidsheid van de muziek kent haar oorsprong in het uitgestrekte dunbevolkte Finse platteland waar de vier mannen vandaan komen. 

 

Wat een allemachtig overdonderde bak herrie komt er vrij als Siinai na een opbouw van een minuut of vijf tot de finale van het eerste nummer komt. De in nevelen gehulde band zit helemaal in de muziek en lijken geen notie te hebben wat het publiek, de muziek is alles wat telt. Om je heen zie je een paar mannen met de mond lichtjes open heen en weer deinen op de golven van de muziek. Na een half uur is er even een adempauze, wanneer het eerste gedeelte van de set afgelopen is. Je knippert een paar keer met de ogen en daarna begint de onderdompeling weer. Laag op laag op laag, sneller, harder en hypnotiserender gaat het vervolgens verder. Climaxen hoger dan de berg Olympus doen de broekspijpen wapperen.  

 

Eurosonic is een showcasefestival, dus iedereen rent heen en weer zonder echte rustmomentjes. Siinai is een band waar je wel even de tijd voor moet nemen. De zaal is dan ook aanzienlijk minder gevuld tegen het einde, misschien ook omdat verwachte hitbandjes Jake Bugg en French Films op het punt van beginnen staan. 

 

 

8+