Hatem, Eurosonic, Simplon Up, 10 januari 2013

 

Waar de eerdere albums van Hatem vooral beïnvloed waren door folk en pop, slaat de band op zijn komende plaat een ietwat andere richting in. Drijvend op de synths en samples van de enige vrouw van het kwartet, is de muziek live een soort kruising tussen chillwave en de electropop zoals we die van bijvoorbeeld M83 kennen. In een verder klassieke line-up van gitaar, bas en drums valt, met name in de hardere songs, de diepgang van het geluid op. Het zijn gelaagde nummers die worden gedragen door  elektronica, maar rocken door strakke drums en harde gitaarpartijen. 

 

Dit is interessante, niet alledaagse muziek van vier ultrahippe muzikanten. De warmte van de Spaanse zon weerkaatst in hun poëtische songs. Die klinken zo nu en dan zweverig, maar staan op andere momenten juist met beide benen stevig op de grond dankzij een complexe orkaan van geluid. De nummers liggen makkelijk in het gehoor, maar zijn allesbehalve simpel. De prachtige, in reverb gedrenkte, meerstemmige vocalen van de frontman en de toetseniste zijn de kersen op de taart. Single 'They Won’t Let Me Grow' lijkt een toekomstig hitje.

 

De variatie in de set is op zich goed, maar laat het publiek niet echt in een flow komen. De eerste twee nummers zijn rustig en worden vooral door de vocalen gedragen, terwijl daarna de grenzen worden opgezocht met stevige climaxen.  Daarna keert de rust terug, waardoor je, omdat de laatste twee nummers ook niet heel pakkend zijn, wat onbevredigd achterblijft. 

 

Het plaatje van Hatem klopt. Vier hippe gasten, hoorbaar opgegroeid onder de Spaanse zon, die muziek maken met potentie. Met hun crossover van electro, folk en pop zullen ze ook buiten hun landsgrenzen naamsbekendheid krijgen. Live kan het allemaal nog wat beter, maar deze eerste ‘Hola’ aan Groningen mocht er zijn.

 

7,5