CONCERT:
Black Lips, Best Kept Secret, Stage 2, zondag 23 juni 2013

MUZIEK:
Garagerock uit Atlanta, Georgia in nummers van twee minuten en van de meest ontspannen, losse en klootzakkerige soort. Ze stonden altijd bekend om geruchtmakende liveshows, waarbij ze elkaar in de bek zeken, een tand uit het hoofd sloegen en allerhande relletjes. Zoals die keer dat ze vanwege de politie India moesten verlaten, nadat zanger-gitarist (en Nick Helderman lookalike) Cole Alexander naakt het publiek in dook en met andere bandleden zoende, en recent op SXSW waar diezelfde Alexander voor de security de tent uit moest vluchten. Zesde studio-album Arabia Mountain verraste met nog betere liedjes, die bovendien (dankzij producer Mark Ronson) verrekte goed op de band geslingerd waren. Dat was in 2011, het verblijdende verhaal gaat dat ze met Ronson aan een opvolger werken, maar ze spelen vandaag maar één nieuw nummer.

PLUS:
Bij Black Lips gaan altijd dingen kapot, meestal het publiek en vaak ook instrumenten. In de opener hapert de basgitaar en vliegt de microfoonstandaard het publiek in. Ook de gitaar van Alexander geeft een paar keer de geest, maar daarvoor hebben we ducttape en doorspelen maar. Vanaf tweede nummer Family Tree is het feest aan. Kids stonden voor aanvang al te springen en dat gaat alsmaar harder. Jonge gozers en meisjes crowdsurfen continu rond. De relaxede stemming op het podium slaat over op het publiek. Iemand eet al crowdsurfend een boterham, een leeg blik Euroshopper en meer bier zeilt door de tent en hoe hard het buiten ook regent; wij staan lekker binnen te genieten. Wat een materiaal leverde dat Arabia Mountain op; ook Time en Mad Dog doen het vuurtje in de pan slaan. Nummers als Bad Kids en O Katrina! (van Good Bad Not Evil uit 2007) en Dirty Hands (van Let It Bloom uit 2005) blijven geniaal.

MIN:
Bij Black Lips gaan naast het publiek ook vaak instrumenten kapot. Na de basgitaar van Jared Swiley geeft de gitaar van Alexander nogal wat problemen, deels door ducttape verholpen. Toch ligt de show tussen al die korte nummers wel vaak stil. Cole Alexander bazelt wel erg matig verstaanbaar en sloom en de band is - hoewel het hun handelsmerk is - echt wat te sloppy. Het heerlijke Modern Art bijvoorbeeld wordt buitensporig slordig uitgevoerd en waar is die swingende theremin gebleven? "This is a brand new song about ehm… about nothing", vertelt Swiley. Dat hoeft ook niet, maar het is nog niet het veelbelovende nieuwe materiaal waar we op hoopten. Ook stonden ze veel te vroeg geprogrammeerd; als je ze niet in een donker rockhol wegstopt dan moet het buiten op z'n minst donker zijn. Door het vroege tijdstip waren de Lips bovendien nog te nuchter en wij ook.

CONCLUSIE:
Leuk en onderhoudend dat Black Lips, maar toch ook een beetje een tegenvaller. Ze opereerden vandaag echt wat te lamlendig. Ze lijken amper de behoefte te voelen zich te bewijzen en zouden het Eindhovense Mozes and the Firstborn eens (als voorprogramma) goed moeten bekijken. Ook een band die het niet van de harde garagerock, maar van de liedjes moet hebben, maar die er doorgaans wel 200% voor gaat en dat weet over te brengen. Afsluitend slaat lead-gitarist Ian Saint Pé Brown met zijn gitaar een biertje het publiek in. Nog een typisch Black Lips-hoogtepuntje...

CIJFER:
6