GEZIEN:
Foe, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 18 mei 2012

MUZIEK:
(Post-)grunge in de lijn van Hole en wat Garbage.

PLUS:
Nu beide bands weer optreden en de laatste zelfs een nieuwe plaat uit heeft, laat Hannah Louise Clark alias Foe met haar band horen hoe je dat geluid naar 2012 zou kunnen transformeren. Ze voegt synths toe, speelt voorzichtig wat met stemsamples en de drumbeat wordt af en toe overgenomen door een Korg. In haar goede uitfit zet ze een overtuigende PJ Harvey anno nu neer. De band speelt voor het eerst buiten de eigen landsgrenzen en laat een aantal aardige nummers horen.

MIN:
Foe lijkt iets te vroeg te debuteren. Het bandgeluid rammelt nog en hinkt op te veel gedachten. De liedjes zijn nog niet goed genoeg en de band is nog erg flets en onfris. En dan heeft Foe begin dit jaar zelfs al een album uitgebracht, dat overigens weinig deed. De eerste band van deze editie heeft het niet gemakkelijk en wordt na zes liedjes al te horen dat er nog tijd is voor één nummer. In plaats van te schrikken en de beste track te spelen, komt Foe duidelijk geirriteerd met een keihard richtingloos liedje. Wellicht tot over een paar edities.

CONCLUSIE:
Is elektronica toevoegen aan een typisch nineties geluid voldoende voor bestaansrecht? Vanavond lijkt dat er nog niet op en is de bandnaam op de achterkant van Clark’s jurkje nodig om niet direct vergeten te worden. Toch zit er in Clark en haar bandleden te veel om ze definitief af te schrijven. Misschien is dit nou een band die over twee jaar ineens met een enorm goed liedje en meer eigen geluid doorbreekt.

CIJFER:
6