GEZIEN:
Citizens! London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 18 mei 2012

MUZIEK:
Zoals veel acts op Kitsuné kruist Citizens! elektronische muziek met een traditioneel bandgeluid. Zeker live overheerst dat laatste: de synthesizer en samplers hebben een ondergeschikte rol.

PLUS:
In nummers als Reptile en True Romance zijn het dan ook gitaarlikjes die de aandacht trekken. Er zit net genoeg in om het fris frivool te laten klinken. Het zijn pakkende liedjes met catchy hupsjes, die op plaat suggereren dat een dansje er wel in zit. De frontman heeft zijn mooiste lakschoenen aan. Hij is er klaar voor.

MIN:
Maar dat blijkt in de praktijk toch anders. De elektronica staat opgesteld op een spectaculair plateau met zilverkleurige zzzz's van CitiZens! Maar los daarvan had het net zo goed in de coulissen kunnen staan. De gitarist buigt zich er af en toe midden in een nummer even over, maar meer dan wat bijsturen lijkt hij niet te doen. Om echt over te komen had het bovendien veel harder gemoeten. Nu blijft het een fletse onderlaag die maar niet wil sprankelen. En dan loopt er ook nog een Macbook mee naast de drummer. Laten we daar niet al te puristisch over doen: als het goed klinkt mag je best smokkelen. Met dat idee hebben we in de synthpoptijd al afgerekend. Maar alle hulpmiddelen ten spijt weet de band geen overtuigend geluid neer te zetten. Het oogt statisch, het klinkt vlak en een klik met de zaal blijft uit. En eigenzinnig? Ach, komen jullie over een uurtje nog maar eens bij King Charles kijken, jongens. Jullie zijn net zo raar als een haring met uitjes.

CONCLUSIE:
Is het nu dance of pop? Van beide een beetje of uiteindelijk toch van beide net niks? "Your girlfriend likes it", klinkt het tijdens het slotnummer. "And I like her too." Voorwaar geen onaardige poptune, maar niet raar, niet eigenzinnig, niet dansbaar en niet goed gespeeld. En zo blijken de zzzzz's op de elektronicatafel toch veelzeggender dan het uitroepteken achter de naam.

CIJFER:
5,5