Maar Rats On Rafts is toch gewoon een Rotterdamse eighties coverband? Met een vuile grimas graaiend in platenbakken vol Brits eighties vinyl? Nou nee. En ja. Zoals het Amerikaanse Girls op de laatste plaat Father, Son, Holy Ghost ‘retromania’ tot hogere kunst heeft verheven, is ook Rats On Rafts zoveel meer dan vier jongens met een fossielenfascinatie.

Want anno nu opnemen op analoge band is niet zomaar een puristenhobby. Luister alleen eens wat er allemaal gebeurt in de eerste zes seconden van het nummer Plastic Plaster. En hoor hier niet de stem van Neil Young die zeurt over de kwaliteit van mp3’s, maar leg het eens naast oude Stone Roses, Gang of Four, Magazine opnamen of het nummer Lie Dream of a Casino Soul van The Fall (1988). En ja, het maakt uit of je eerst digitaal opneemt en dan op vinyl zet of analoog opneemt en het nu ook op cd aanbiedt.

En dan is The Moon is Big eigenlijk ook nog eens een heel Amerikaanse plaat. Bijvoorbeeld door duidelijk referenties als The Cramps en The Sonics. En toeval of niet, de melodie van Patient is vrijwel gelijk aan die van Damned For All Time / Blood Money van de soundtrack van...jawel, Jesus Christ Superstar.

Maar voor Rats On Rafts in één adem wordt genoemd met Angelsaksische folklore moet opgemerkt dat The Moon is Big ook heel erg ‘nu’ is. Vanwege de hedendaagse hooks, gejaagde moderne punkinvloeden, maar bovenal een grappige combinatie van nihilisme en engagement in de teksten. Post-irony? Hoe je het ook wil noemen, met een zin als ‘rich kids are funny, when they're runnin out of money’, heb je mij in je zak. Zeker wanneer de zakkige zanger, excusez le mot, op dat moment met Jack Nicholson grijns naar iemand in het publiek wijst.

Alle muziek is al gemaakt en nu grijpt de nieuwe generatie vrolijk naar de ingrediënten die we al kenden? Joh, zelfs een cynicus kan niet om de brille van God Is Dead of het ongrijpbare Sleeping in Rotterdam heen. Met meesterproef en slottrack Jazz maken de vier het af. ‘Lunchtime is your favorite part of the day, finally get people to notice that you’ve got nothing to say’. Met behulp van Kiem saxofonist Ger van Voorden wordt een bijna post-rock-climax gebouwd, die sterft in prachtige sonische details. Aan Rats On Rafts gaan we nog veel plezier beleven. Koesteren, die Rotterdammers!