Zanger George Waite van The Crookes knijpt in een stressbal en werpt het ding tussen de gitaarversterker en het drumstel. Toch nog wat zenuwen? Als ze eenmaal beginnen stralen ze vooral zelfvertrouwen uit. Waar de band op Eurosonic nog een vrijwel volledig up tempo set speelde, beginnen ze nu met ballad City Of Lights. Een dappere keuze. Is deze band klaar voor de festivalweides?

GEZIEN:
The Crookes, 21 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal
 
MUZIEK:
No nonsense pop met Sheffield accent, die liefhebbers van The Kooks zeer zal bevallen. De naam die het meest bevalt in hun nabijheid is The Housemartins, een band uit de jaren tachtig die een slimme, toegankelijke variant maakte op de net wat meer intellectuele Smiths.
 
PLUS:
De band heeft zich een jaren vijftig dandy imago aangemeten en is op het podium buitengewoon beweeglijk. Waite bespeelt zijn bas op een sensuele manier, die vooral bij een bepaald segment van het publiek in de smaak valt. Er zijn zelfs - eerlijk waar - dames die seksuele connotaties hebben met zijn heupbewegingen. Hoe dan ook: de set staat strak in de lak. De band heeft de afgelopen maanden veel gespeeld en heeft duidelijk leren doseren.
 
MIN:
In plaats van over meisjes zingen The Crookes over boeken en historische gebeurtenissen. Hun teksten hebben dus een zeker gewicht, maar muzikaal is het wel erg luchtig. In die zin zijn de tempowisselingen absoluut een verbetering, maar de snelle nummers zijn wel een stuk sterker. Godless Girl, Bloodshot Days, Backstreet Lovers, dat zijn de drie hits. De ingetogen afsluiter Yes, Yes, We're Magicians gaat nog wat weifelachtig, en is daardoor niet de climax die de set verdient.
 
CONCLUSIE:
The Crookes is in korte tijd uitgegroeid tot een band die altijd zijn minimale niveau haalt en dus een zekerheidje voor festivals.
 
CIJFER:
7,5