Flower Wolf People bijten niet

Britse psychfolkies laten de fluit thuis

Ingmar Griffioen ,

Ze zijn de eerste Britten op het Canadees-Amerikaanse kwaliteitslabel Jagjaguwar en op hun tweede album Steeple hoor je waarom: Wolf People maakt een bijzonder verslavend psychedelisch brouwsel van de ingrediënten folk, rock en psychelica. Live laten ze in ieder geval de fluit thuis.

Britse psychfolkies laten de fluit thuis

Ze zijn de eerste Britten op het Canadees-Amerikaanse kwaliteitslabel Jagjaguwar en op hun tweede album Steeple hoor je waarom: Wolf People maakt een bijzonder verslavend psychedelisch brouwsel van de ingrediënten folk, rock en psychelica. Live laten ze in ieder geval de fluit thuis.

GEZIEN:
Wolf People, 20 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK:
Psychedelische folk en rock van vier flower kids uit Londen en andere delen van Engeland.

PLUS:
Met songs als Dorney Reach en het sprookjesachtige Tiny Circles zouden veel bands de handen mogen dichtknijpen. De folky, sprookjesachtige zanglijnen van Jack Sharp en de dynamische psychrock vormen een droomcombinatie. De band durft het binnen een nummer meerdere keren instrumentaal helemaal stil te laten vallen en bouwt de nummers bijzonder goed op. Muzikaal houden ze die lange nummers best spannend en gitarist Joe Hollick wisselt met vier pedalen geregeld tussen heldere gitaarlijnen (en verzorgt ook de fluit in Tiny Circles) naar zwaardere grooves. Hollick verkeert in grote vorm en handhaaft de hele set een superb gitaargeluid.

MIN:
De zaal valt zeker niet zo stil als de band, zeker als het viertal halverwege (door de techniek) de concentratie laat verslappen. De op- en afbouw van de songs kent een redelijk voorspelbaar patroon. Sommige stukken neigen wel erg naar gezapigheid. De vier knapen zien er zeer crusty uit, alsof in de advertentie stond: 'halflang sluik en wat vettig haar, een baard van een maand, onverzorgde kleding en eventueel een bril'. Niet echt belangrijk natuurlijk, maar de band mist wel uitstraling. De stem van zanger-gitarist Sharp is eigenlijk wat te vlak, te licht om deze muziek te dragen.

CONCLUSIE:

Het is verleidelijk om elke nieuwe psychrock-band langs de lat van labelgenoten Black Mountain te leggen. 'Een nu eens wat lievere en meer folky en dan weer iets ruigere variant, maar zonder een Amber op zang', luidt het oordeel dan. Niet nodig want Wolf People is hier, sinds Eurosonic, aan een eigen opmars bezig. Wolf People is een veelbelovende band met een heel goed album en een niet bijster spectaculaire doch zeer gedegen live-show. Jammer dat die live-show vandaag net wat teveel achterbleef bij het album Steeple.

CIJFER:

7+

Volg London Calling op de speciale festivalsite.