Cloud Nothings speelt de ware cloud music

Harde, opwindende garagerock en een wilde pit

Ingmar Griffioen ,

Bedoel je Cloud Nothings of Cloud Control is een veelgehoorde vraag op deze London Calling. Nog één keer dan: Cloud Control is van de rustige, gecontroleerde folk en Cloud Nothings van de gepassioneerd rammelende garagerock. Onder aanvoering van frontman Dylan Baldi is het kwartet niet minder catchy en een stuk opwindender.

Harde, opwindende garagerock en een wilde pit

Bedoel je Cloud Nothings of Cloud Control is een veelgehoorde vraag op deze London Calling. Nog één keer dan: Cloud Control is van de rustige, gecontroleerde folk en Cloud Nothings van de gepassioneerd rammelende garagerock. Onder aanvoering van frontman Dylan Baldi, nerdy look met brilletje en Descendents shirt, is het kwartet niet minder catchy en net een stuk opwindender.

GEZIEN:
Cloud Nothings, 21 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK:
Garagerock en surfpop uit Cleveland, Ohio. Lekker losjes, licht rammelend en bovenal hard gespeeld.

PLUS:

Of Cloud Nothings heeft een blik fans opengetrokken, of het Amerikaanse kwartet speelt precies de ruwe garagerock met rock 'n roll-attitude waar London Calling op zat te wachten. Feit is dat de band er direct in vliegt en dat 25 minuten volhoudt. Het publiek volgt vrijwel meteen en halverwege gaat de security-meneer toch maar eens kijken, hoe een bescheiden pit zo kolkt dat die twee rijen fotografen het podium op beukt. Cloud Nothings geeft een duidelijk signaal af aan alle bands die hier bakken met elektronica en gadgets het podium op sleuren: helemaal niet nodig. Gewoon een kwestie van twee gitaren inpluggen, een drummer die stevig doormept en een bassist die volgt.

MIN:
Zanger-gitarist en spil Dylan Baldi zingt wat zeurderig en is zeker in het begin niet goed te horen. Het geluid is wat lastig vandaag, maar sowieso is zijn stem wat dun en niet scherp genoeg. Het songmateriaal is niet verkeerd, maar nog wat eenvormig. Zelfs voor een set van 25 minuten.

CONCLUSIE:
Dylan Baldi en zijn kompanen hebben best een beetje naar Wavves en Black Lips geluisterd. Dat hebben ze eigenlijk best goed gedaan. Zo goed dat sommige songs beter en pakkender zijn dan die van Wavves, niet zo grunge-gedreven maar wel meer poppy en toegankelijker. London Calling heeft eigenlijk elke dag minstens een wild garagebandje nodig dat de bovenzaal in vlam zet en vandaag doet Cloud Nothings dat (en even later natuurlijk ook nog Ty Segall). Gretiger dan op basis van het album verwacht mocht worden.

CIJFER:

8-