Een aparte boeking op een popfestival. Ariel Pink's Haunted Graffiti is nu eenmaal geen allemansvriend en zal dat ook nooit worden. Goed is het zeker. Als het geluid nou ook nog in orde was zelfs briljant.

GEZIEN:
Ariel Pink's Haunted Graffiti, 20 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal

MUZIEK:
Menigeen zal even opgekeken hebben van deze boeking op het popfestival London Calling. Ariel Pink's Haunted Graffiti is een fijnproeversband met een lastig repertoire. Denk aan psychedelische eighties überpop met dwarse avant-gardistische overstapjes en tempowisselingen om uit te komen bij maffe progrock en hairmetal solo’s. Ga er maar aan staan.

PLUS:
Ariel Pink heeft zonder twijfel de beste liedjes van alle bands op dit festival. Met zijn chagrijnige kop dirigeert Ariel zijn band naar grote hoogte. Het is enorm strak, geweldig op elkaar ingespeeld en met veel plezier gedaan. Dit is een band in topvorm die deze set ook geblinddoekt kan spelen. Nieuwe nummers worden afgewisseld met oud werk en liedjes die nog uit moeten komen. De lijn in de set werkt goed: van herkenbaar en dansbaar, via een mooie lange synthbrug naar psychedelisch, verwarrend en hard. Er ontstaat zowaar een moshpit, de band kijkt er zelf ook van op.

MIN:
Wie de invloeden niet kent of kan waarderen beleeft hier een zwaar uur. Veel van de bezoekers zullen weinig hebben met Joe Jackson, Elvis Costello, Pink Floyd en zelfs Toto on acid. Wat is het geluid de eerste vijf nummers slecht. Nu doet de band dat op oudere platen zelf ook, maar wil je nieuwe fans aan je binden, zul je toch iets hoorbaars moeten produceren. Overigens krijgt de eigen geluidsman de zaal na twintig minuten in de vingers wat de dynamiek van het bandgeluid ten goede komt. Jammer dat de bandleden zich zo ingebouwd hebben. Het wordt wat statisch op deze manier. Het abrupte einde maakt de surrealistische ervaring compleet.

CONCLUSIE:
Het is niet te ontkennen: een groot deel van het publiek snapt geen hol van Ariel Pink en zijn kornuiten. Muzikale opvoeding is anno 2011 een snobistisch scheldwoord, maar feit is dat veel mensen op hun zestiende andere muziek luisteren dan in hun twintiger jaren en erna. Het is te prijzen dat de band zich er niet te veel door af laat leiden. Ariel moedigt de zaal nog even aan, maar wanneer de ongeïnteresseerden weglopen vind de band het eigenlijk ook wel goed. Ze spelen met overgave en lol de sterren van de hemel, voor zij die dit kunnen waarderen. Misschien had dit gewoon op een andere avond in de kleine zaal moeten staan.

CIJFER:
8

Volg London Calling op de speciale festivalsite.