"Volgend jaar gaan we het doen, volgend jaar." Awakenings-baas Rocco Veenboer overlaadt Hollandse trots Joris Voorn backstage met complimenten. De dj deed het goed vandaag en stootte door naar de hoogste regionen in de Awakenings-hierarchie. "Ik dacht er nu al wel aan om je te laten afsluiten, maar volgend jaar gaan we het echt doen." Er verzamelen zich steeds meer belangrijke mensen op of rond Area V, maar de champagne is nog dicht bij Dave Clarke. De Brit in Amsterdamse dienst heeft geen duurdoenerij nodig om het hoofdpodium naar een hoger plan te tillen.

De avond valt en Clarke geselt met zijn donkere, zeer percussieve techno met electro-hints het grote open podium. Het regent niet meer, maar de dark don heeft voor de zekerheid toch maar een grote zwarte paraplu over zijn apparatuur gezet, verzwaard met een pleerol. Samen met Jeff Mills is Clarke waarschijnlijk de meest technische dj van dag. De felle cuts en geluidsmanipulaties zijn zijn handelsmerk, en het werkt ook vandaag geweldig. Maar en zijn meer plekken om je op te maken voor de grande finale. In tegenstelling tot sommige eerdere edities heeft elke tent op het terrein om deze tijd - rond half tien - nog genoeg publiek.

Ook Henrik Schwarz, die met zijn vrienden van Innervisions in area A draait. Met Ame en Dixon hebben ze de hele avond, vanaf 19:00 uur. Ze houden ervan, lange set, met meerdere personen. Twee jaar geleden waagde Awakenings zich voor het eerst aan deze stijl, die populair werd in club 11 en zijn opvolger Trouw, waar ze vanavond tot het ochtendlicht door zullen draaien. Op een stuk of vijftig verliefde stelletjes na werkte het die eerste keer niet, maar nu staat Schwarz voor een volle tent te draaien. Goed dat Awakenings vast gehouden heeft, want deze house sound lijkt ook buiten deze kliek steeds meer mensen aan te steken. Hij onderscheidt zich met geduldige, warme house, met jazz-invloeden en veel soul, zonder dat je het idee hebt meteen in een te hippe schoenenwinkel te staan. De Innervisions heren zullen overigens ongetwijfeld zeer stijlvol schoeisel dragen, maar voor de gelegenheid zijn ze ingepakt in plastic zakken. Modderproof.

Smaakvolle, optimistische techno, daar zijn steeds meer mensen kennelijk voor te porren. Toch loopt de tent rap leeg als Schwarz het tempo even laat zakken en zijn twee collega's erbij roept voor het laatste uur. Veel mensen lijken toch liever bij een van de grote buitenpodia te willen afsluiten, waar je het laatste halfuur kunt rekenen op lasers en vuurwerk Ben Sims heeft dit keer de eer. De Engelsman oogt als een stoere kerel met een klein hartje. Hij draait stevig, maar wel lichtvoetiger dan Clarke voor hem, met veel funk en twintig minuten voor tijd zelfs een jazz-plaat, waar langzaam een stevige beat overheen woekert. Het is Peggy Lee's Why Don't You, in de remix van Gramophonedzie, die vorig jaar zelfs een radiohit werd. Opmerkelijke keuze, die opvallend goed uitpakt. Was misschien nog beter geweest als toegift, in plaats van een wat kleurloze uitsmijter die we nu krijgen.

Awakenings 2011 was geen festival vol verrassingen, maar van bevestigingen en de kwaliteit. Het was het jaar van de modder, maar de sfeer bleef verbazingwekkend goed. Vooral de importsmaakmakers uit Spanje en Italië leken de regen wel als een soort locale attractie te beschouwen. Als souvenir kunnen ze die verpeste witte patates in de kast zetten. Awakenings 2011, we waren er weer bij.