Cold War Kids moest comfortzone uit

“Na het tweede album besloten we dat we dingen helemaal anders wilden doen”

Christiaan Walraven ,

Bij het draaien van Mine Is Yours, het nieuwe album dat deze week verschijnt, valt direct op dat het een meer geproduceerde plaat is geworden. Het geluid van de studio wordt duidelijk meegenomen en het live-geluid van de band wordt achtergelaten. Frontman Nathan Willett en bassist Matt Maust vertellen over het ontstaan van Mine Is Yours

“Na het tweede album besloten we dat we dingen helemaal anders wilden doen”

Cold War Kids debuteerde begin 2007 in Nederland met het bijzondere debuutalbum Robbers & Cowards. Een plaat die op het live-gevoel van de Californische band leunt en hyperintens door de speakers knalt. Anderhalf jaar later verschijnt opvolger Loyalty to Loyalty, dat zijn schoonheid minder makkelijk prijsgeeft, maar wel diezelfde live-intensiteit uitstraalt.

Bij het draaien van Mine Is Yours, het nieuwe album dat deze week verschijnt, valt direct op dat het een meer geproduceerde plaat is geworden. Het geluid van de studio wordt duidelijk meegenomen en het live-geluid van de band wordt achtergelaten. Frontman Nathan Willett: "De eerste twee albums werden inderdaad vooral live opgenomen in ongeveer twee weken. Na Loyalty to Loyalty besloten we dat we dingen helemaal anders wilden doen. Doordat we weinig hadden veranderd aan het concept, was het tweede album minder leuk om te maken." Bassist Matt Maust: "Cold Toes On The Cold Floor is wel nog een nummer dat gewoon in één take is opgenomen, maar bijvoorbeeld Sensitive Kid is het tegenovergestelde. Er is niets live aan dat nummer. De drums zijn zelf geprogrammeerd."

Er moet heel wat veranderen in een band om een nieuwe werkstijl te leren gebruiken. Ditmaal werden de nummers snel geschreven en daarna een maand later opnieuw bekeken om de goede en minder goede stukken er uit te filteren. "Het duurde even tot we een nieuwe aanpak hadden die ons weer uit de comfortzone bracht," legt Willett uit. "Het moest niet meer spontaan en leuk zijn, dus we hebben alles wat we besloten constant in twijfel getrokken. Ook zijn we veranderingen blijven maken totdat we op de top van ons kunnen zaten."

Toen de nummers voor het grootste deel gevormd waren, heeft de band producer Jacquire King ingeschakeld voor de uiteindelijke opnamen. Maust: "Met de nieuwe aanpak hadden we ook een nieuwe producer nodig. We wilden niet een producer die zijn eigen stempel op de plaat drukt, zoals Brian Eno, maar iemand die naar buiten brengt wat de artiesten al in zich hebben. Jacquire deed dat eerder met Norah Jones, Modest Mouse, Kings Of Leon en Tom Waits. In het begin leek hij ons alleen te bekijken, maar doordoor leerde hij onze taal en kon hij later de arrangementen aanvullen op de plekken waar dat nodig was."

Op vorige platen schreef Willett vaak over fictieve karakters, maar de nieuwe plaat klinkt meer persoonlijk. "Dat is tijdens het schrijven ontstaan. Hoe meer ik schreef, hoe meer ik erachter kwam dat ik niet op zoek was naar beter woordgebruik of een beter verhaal. Ik wilde gewoon verhalen vertellen die waar zijn en dicht bij mij staan."

De eerste single van het album, Louder Than Ever, begint met de tekst "All my windows were barred. The sun made stripes of shade. I was sitting around like a zombie,  feeding my own face." Als de teksten persoonlijk zijn geworden, dan klinkt dit alsof er een zware tijd achter de rug is. Willett: "Het nummer is niet alleen heel persoonlijk, maar representeert de band. In het begin van onze carrière was alles nog puur voor de lol, maar rond de tijd van het tweede album werd het een kunst om de lol er in te houden. Het nummer is een soort persoonlijke peptalk geworden om iedere avond weer met volle passie te kunnen zingen. Ondanks dat we de stemmen van vrienden, familie, fans, critici en elkaar horen, blijft er één stem de luidste. De stem die ooit de inspiratie was om met de band te beginnen en de wereld over te reizen."

Inmiddels is de band weer het podium opgeweest na een jaar van complete afwezigheid. Maust: "Van 2006 tot 2009 hebben we vrijwel constant getoerd. We hadden een pauze nodig." Willett: "Maar het was geweldig om weer op het podium te staan. We spelen voor de helft nieuwe nummers en voor de helft oude, maar het was heel spannend om er achter te komen hoe de nieuwe nummers tussen de oude passen." Maust: "We kunnen nu keuzes maken in de set, omdat we drie albums hebben. Die luxe hebben we nooit eerder gehad."

In die drie jaren op tour werd Nederland zeker tien keer aangedaan. "Ik weet niet waarom Nederland zo leuk is om terug te komen, maar het is gewoon zo. We hebben zelfs een live EP uitgebracht van één van onze eerste optredens hier, Live At The Paradiso. We speelden samen met Elvis Perkins in het voorprogramma van Clap Your Hands Say Yeah. Eén van de nummers die we speelden was A Change Is Gonna Come van Sam Cooke. Een nummer dat we wel vaak speelden, maar nooit hadden opgenomen." Willett: "Het opnemen van onszelf als sterk toerende liveband blijft voor ons iets dat we in onze carrière nastreven. Amsterdam voelde heel buitenlands en ver van huis en het was een mooie show en opname. We zijn er nog steeds heel blij mee."

Mine Is Yours van Cold War Kids ligt vanaf 24 januari in de winkel, maar is nu alvast te beluisteren op de Luisterpaal. De band is 16 februari te zien in Melkweg in Amsterdam.