Zo mysterieus is het allemaal niet op het podium bij Wu Lyf. Of het moet het in elkaar geknutselde kruis met LYF (naar het illustere genootschap Lucifer Youth Foundation) embleem zijn. Hoe vaak de, toch wel onbekende frontman ook vraagt om de lichten te dimmen; het kwartet speelt in het licht. Ook muzikaal hoeven we niet te geheimzinnig te doen, het was wel goed.

GEZIEN:
Wu Lyf, Motel Mozaique, Off_Corso, 08 april 2011

MUZIEK:
Indierock en folk geleid vanachter de piano met een sterke harmonieuze feel en een dance drive.

PLUS:
Die frontman heeft een hele beste rauwe stem zeg, eentje die aan het eind van elke zin telkens even klaaglijk omhoog gaat. En als die bassist die lijn dan een seconde later herhaalt; dan heb je een sterk popliedje te pakken. De songs met namen als Split It Concrete Like the Golden Sun God zitten sowieso goed in elkaar bij het kwartet uit Manchester. Terwijl de toetsen tintelend en het gitaarspel tropisch is als Local Natives, legt de drummer een ongenadig dance-ritme neer. Waarmee Wu Lyf eerder in de New Yorkse folk-school aanschuift dan in die van de Swans of stadgenoten Happy Mondays, waarmee ze ook vergeleken werden. De orgel intermezzo's zijn dan wel weer verrassend, weinig functioneel maar zeker apart.

MIN:
Heerlijke stem heeft die Manchester lad, maar hij doet nog het meest aan Caleb Followill van Kings Of Leon denken en die moet die stadionkreun ook nooit te lang doortrekken.

CONCLUSIE:
Als een rauwe versie van Yeasayer, een danskbaardere Fleet Floxes en een minder gepolijste variant van Local Natives bekoort Wu Lyf. De vier jongens zijn jong, wild, gedreven en toch zeker ook gedisciplineerd genoeg om al een goede show van drie kwartier te geven. En dat zonder album af en met - voor zover wij weten - slechts een vijftal songs uit. Wu Lyf was tegelijk met James Blake geprogrammeerd, maar wist de tent gevuld te houden en het hypeje waar te maken. Dat is knap en dit was vast niet het laatste dat we van ze horen.

CIJFER:
8