Aan Oi Va Voi (voor iedereen die het Hebreeuws niet machtig is: “O mijn God”) de taak om Into The Great Wide Open in stijl af te sluiten en mensen met een goed gevoel huiswaarts te sturen. De band doet dat met een mix van klezmer en Balkan, paarse krokodillen en de beste zangeres van het festival.

CONCERT
Oi Va Voi op Into The Great Wide Open, Sportveld, zondag 5 september 2010

MUZIEK
Een mooie dwarsdoorsnede van Londen anno 2010: multiculti klezmer met Balkaninvloeden, een beetje dance, en dat alles in een makkelijk behapbaar pop-jasje. Zowel op de albums als live levert dat een aardige mix op tussen melancholische, vaak Hebreeuws gezongen nummers, en meer up-tempo dansbaar materiaal.

PLUS
De band heeft een paar flinke troeven uit te spelen. Eén daarvan, waarschijnlijk de grootste, is zangeres Bridgette Amofah. Benen tot heel hoog en een dijk van een stem: zonder twijfel de meest opvallende verschijning van het festival. Gigantisch bereik, gigantisch volume; ze stuwt het optreden eigenhandig naar het punt waarop paarse krokodillen over het publiek vliegen en het hele veld staat te dansen.

MIN
Wat is er gebeurt met die leuke violiste die powerslides maakte tijdens het spelen? Het nieuwe meisje speelt minstens zo goed, maar mist de expressie en het vuur dat altijd zo aardig was om naar te kijken. Zonder die visuele afleiding valt al vlot op dat het muzikaal weliswaar heel aardig is, maar niet eeuwig blijft boeien. De klezmer is te tam, de hoempa-balkan is wel érg rechttoe-rechtaan.

CONCLUSIE
Leuk, feestelijk, maar niet heel erg spannend. Dat is wat Oi Va Voi serveert. Het 'O mijn God' gevoel is er dus niet, maar het belangrijkste is dat de veerboot later op de dag gevuld zal zitten met volk dat lekker los heeft kunnen gaan, en met een goed gevoel terug zal kijken op Into The Great Wide Open 2010.

CIJFER
7