Nevada Drive rijdt rustig weg

Prettig kabbelend begin van de zaterdag

Tekst en foto's Ingmar Griffioen ,

Het is pas kwart voor elf, als het zaterdagse muziekprogramma al weer begint. Het tijdstip schreeuwt om een behoudende aanpak en dat is de Amsterdamse band Nevada Drive toevertrouwd. Het is de perfecte opener voor een zondags zitconcert, ook in het feestzaaltje van camping Stortemelk.

Prettig kabbelend begin van de zaterdag

Het is pas kwart voor elf, als het zaterdagse muziekprogramma al weer begint. Het tijdstip schreeuwt om een behoudende aanpak en dat is de Amsterdamse band Nevada Drive toevertrouwd. Het is de perfecte opener voor een zondags zitconcert, ook in het feestzaaltje van camping Stortemelk.

CONCERT
Nevada Drive, Into The Great Wide Open, De Bolder, zaterdag 4 september 2010

MUZIEK
Amsterdams singer-songwriter duo, vandaag alleen vertegenwoordigd door zangeres Christine Oele. Samen met twee begeleiders op snaren zweeft ze tussen singer-songwriter, folk en country in.

PLUS
Nevada Drive heeft aardig wat mooie songs op het repertoire. 'High Resolution Blues', titelnummer van de deze maand verschijnende tweede cd is een heel goed voorbeeld en een goede introductie van dat album. Zangeres Oele mag wat new age-achtig over het podium zweven met verheven gestes, ze is ook een markante frontvrouw, gezegend met een goede stem en veel charisma. Ook met een snotterige zakdoek onder haar neus blijft ze gracieus. Als je nagaat dat de twee invallers in twee weken alle songs moesten leren, is dit een knappe prestatie. Into The Great Wide Open inspireert wel; evenals Jungle By Night heeft ook Oele een liedje speciaal voor het festival geschreven dat ze hier voor het eerst met verve uitvoert.

MIN
Een kwartier te laat beginnen aan het begin van een lange dag is niet handig. De techniek blijft ook een teer punt in De Bolder, het komt net niet zover dat de moedeloos kijkende mandolinespeler zijn instrument neerlegt om het gepiep te stoppen, maar hinderlijk is het wel. Nevada Drive is ook wel wat saai; min één song speelt alles zich op hetzelfde tempo af en de eilanders weten dat de zee niet voortdurend kabbelt.

CONCLUSIE
Pas bij het tweede 'vrolijke' nummer 'Wind In The Tarmac' haalt Oele uit en gaat het tempo omhoog. Het zal met de verkoudheid en de invallers te maken hebben, maar het mag vocaal en instrumentaal wel wat minder vlak. Niettemin schaffen wij het tweede album blind aan, omdat je weet dat als de wind en regen de berghut geselen dat Nevada Drive net zoveel troost biedt als het haardvuur.

CIJFER
7