Douze points voor Scram C Baby

Amsterdamse indiehelden kunnen het ook bij daglicht

door Erik Zwennes, foto's Nick Helderman ,

Er ontstaat brand tijdens het optreden van Scram C Baby. Dat kan ook niet anders met een formatie in een dergelijke topvorm. Uiteindelijk blust een beroemde barman toch de fik.

Amsterdamse indiehelden kunnen het ook bij daglicht

Er ontstaat brand tijdens het optreden van Scram C Baby. Dat kan ook niet anders met een formatie in een dergelijke topvorm. Uiteindelijk blust een beroemde barman toch de fik.

CONCERT
Scram C Baby, Into the Great Wide Open, Naar Buiten, zaterdag 4 september 2010

MUZIEK
In diverse bezettingen is Scram C Baby al bijna twintig jaar bezig. Op Vlieland presenteren de Amsterdammers hun zesde studioalbum getiteld 'Slow Mirror, Wicked Chair'. Het geluid van Scram C Baby leunt op de Amerikaanse indierock van begin jaren negentig. Tegelijkertijd hebben de beste Scram-liedjes een geluid op zichzelf. Scram C Baby is sexy, gek, arty maar ook keihard werken. Live komen de nummers van John Cees en de zijnen tot leven. Er mag gedanst worden.

PLUS
De band heeft zijn favoriete barman uit Amsterdam meegenomen naar het eiland. Michel komt tijdens het optreden de band uiteraard voorzien van vers getapt bier. Ex-Caesardrummer Marit en bassist Geert leggen een pompende basis, gitarist Frank krioelt hier speels overheen en zanger John Cees heeft de ruimte om zijn vervreemdende teksten en vocale acrobatiek het bos in te spuwen. Dit is een perfect kwartet dat blind op elkaars tekens af kan gaan. John Cees grapt over korte liedjes (“Deze was weer zo lekker kort”), fladdert over het podium, schiet met zijn microfoonstandaard ongelovigen tegen de grond en brult het uit in klassieker 'The Company'. Tijdens 'Cheer Up' verklapt hij het grote geheim van de Scrams: het nummer was bijna een een wereldhit. Ik kan er hier verder niet veel meer over schrijven, maar laten we zeggen dat Rene Froger nog veel rijker had kunnen zijn: 'Douze points voor Nederland!'

MIN
Ondanks de klassiekerstatus levert 'The Company' een inkakmoment op. Jammer dat de band het vorige album The Thing That Wears My Ring - op 'Cheer Up' na - negeert. Daarmee doen ze zichzelf tekort. De oudere fans eisen tracks als 'King Bolo', 'Exolation', 'I Am In Your Band' en 'Kisses Suzuki', maar U2 speelt ook niet altijd 'Angel of Harlem' of 'Staring at the Sun'. En wanneer heb jij Nirvana voor het laatst 'Smells Like Teen Spirit' zien spelen? Ik bedoel maar.

CONCLUSIE
Op dit festival heeft nog geen enkele band zoveel overgave getoond. Nu is overgave mooi, maar bij Scram C Baby gaan de teksten leven en ontstaat er een bosbrandje. Gewoon laten branden hoor, het kan niet anders dan dat het vruchtbare grond oplevert voor nog meer sterke Nederlandse bands. Misschien wel de beste indierockband van Nederland?

CIJFER:
8