Ben Howard oogt niet alleen als de Britse Lucky Fonz III, ook hij is zo'n artiest die je net zo makkelijk op het strand bij het kampvuur kan neerzetten als in een concertpodium. De blonde Brit is een natural, die zijn gitaar afwisselend gebruikt voor fingerpicking, om te tokkelen en als percussie-instrument.

CONCERT
Ben Howard, Into The Great Wide Open, De Bolder, zondag 5 september 2010

MUZIEK
Singer-songwriter met gitaar en gouden keel, klaar voor een groot publiek.

PLUS
Ben's stem draagt ver en appelleert aan een breed publiek. Wellicht omdat hij meerdere stemmen herbergt: de crooner, de hees-nasale snik en de licht getormenteerde voor het écht serieuze werk. Aan zijn van intense pijn vertrokken grimas te zien, meent hij het. In liedjes als 'Under The Same Sun' zingt hij haperend, zoals Lou Rhodes van Lamb dat ook zo spannend kon. Met spaarzame begeleiding op contrabas of drums speelt Howard heel veel klaar in de afgeladen zaal.

MIN
Howards muziek is mooi, maar na een stuk of wat eendere nummers dreigt het ook wat saai te worden. Het aantal echt spannende nummers is op zijn snaren te tellen. Hoewel je het aan de toeloop niet afziet, is ook voor hem een uur wat teveel van het goede.

CONCLUSIE
Knap; Modest Mouse staat op het punt van beginnen, maar Howard heeft de hele Bolder tot de laatste noot in zijn greep. Verder kun je je afvragen wat Ben Howard nog toevoegt in een overbevolkt genre, of mensen op de nieuwe Jeff Buckley of de zoveelste Damien Rice zitten te wachten. Aan de andere kant lijkt Howard goed genoeg om dit na de nodige schrijf- en schaaf-arbeid ooit op TMF en Pinkpop te vertolken. Aan zijn uiterlijk zal het ook niet liggen: Howard is een ware chick magnet.

CIJFER
7