Vlaams rockicoon Arno heeft een indrukwekkende palmares opgebouwd in zijn ruim veertig jaar durende carrriere. Op de zaterdagavond moet hij de Vlielandse nostalgia tegemoetkomen.

CONCERT
Arno, Into The Great Wide Open, Sportveld, 4 september 2010

MUZIEK
Volgens het programmaboekje: 'Rock zoals rock gemaakt hoort te worden.' En: 'Een waar voorbeeld.' Vast staat in ieder geval dat de man een indrukwekkend CV heeft: meer dan achttien albums dragen zijn naam en typerend schuurpapieren stemgeluid.

PLUS
Goede lichtshow.

MIN
Het geluid is niet al te best. Zowel Arno zelf als de gitarist worden volkomen weggesmeerd onder een dikke laag bassen en drums. Al kan dat natuurlijk best een bewussie van de geluidsman zijn.
Arno zelf heeft niet alleen de stem, maar ook het frisse voorkomen en de motoriek van iemand die iedere dag twee flessen whisky achteroverslaat. Hartstikke rock 'n' roll natuurlijk, als je dat kunt hebben. Helaas is Arno de vergeten oudoom die ineens dronken op het verder zo beschaafde feestje verschijnt dat Into The Great Wide Open is. Compleet met beschamend heup- en bilwiegen.
De pianoballad-versie van Bob Marley's Get Up, Stand Up houdt het het midden tussen lachwekkend - de ironie wil dat Arno voor dit nummer is gaan zitten - en ronduit beledigend.

CONCLUSIE
Arno zelf was er wel content mee: 'Heren, madammen, merci voor vanavond.' Helaas kwam die dankbetuiging niet van twee kanten. Het kermisorgeltje dat Beethoven's Alle Menschen werden Brüder speelt om de show uit te leiden is het mooiste dat klonk op Het Sportveld.

CIJFER
3