Perth, de stad van Heath Ledger en Pendulum, is één van de meest afgelegen metropolen ter wereld. Aidelaide, de dichtstbijzijnde stad in Australië, ligt op 2800 kilometer afstand. In een houten strandhuis ten zuiden van Perth sloot Kevin Parker zichzelf een maand lang op en maakte er een psychedelisch, maar vooral melancholisch rockalbum. Innerspeaker is emotioneel, kinderlijk en een beetje gestoord. Een eenzame, maar heilzame trip die het deze week schopt tot 3VOOR12 Album van De Week.

"There's a party in my head, and no one's invited", zingt Tame Impala frontman Kevin Parker in Solitude Is Bliss. Tame Impala is het solo-project van de 24-jarige muzikant uit het Australische Perth. Hij ziet er uit als een 17-jarige surfdude, maar Parker is meer een dromer die het liefst verdinkt in zijn eigen echo's. Een loner die op de middelbare school liever uit het raam keek en wegdroomde over het meisje in de klas waar hij verliefd op was. De teksten op Innerspeaker ademen een melancholische kijk op een liefde die niet blijkt te werken. Parker's stem zwelgt in delay terwijl hij zingt: "Why won't you give me a sign, why won't you make up your mind."

De impala wordt ook wel het fast-food van de wildernis genoemd. De zachtmoedige antilope is gewillig slachtoffer, een beetje het mietje van de Afrikaanse vlakten. En dan nog een tamme impala ook, dat is vragen om moeilijkheden. Parker koos deze naam omdat hij niet zo groots is. In een interview: "Een hoop namen impliceren dat de band zichzelf heel erg geweldig vindt. Ik wilde niet zo hoog van de toren blazen."

Innerspeaker is de uitdrukking die Parker gebruikt voor het gevoel dat hij krijgt als hij op z'n meest geïnspireerd is. Het is een plaat die helemaal van binnenuit is gekomen, in plaats van jammend met een paar gasten in een oefenruimte. Alle nummers zijn namelijk door hem zelf ingespeeld en opgenomen in het strandhuis in de bossen van Injidup, zo'n vier uur ten zuiden van Perth. Op YouTube staan filmpjes van het houten huis met als enige uitzicht de weidse Indische Oceaan, een beeld dat af en toe slechts vervuild wordt door een dobberende surfer of passerende walvis. Parker speelde alle instrumenten laag voor laag zelf in en riep pas bij het mixen de hulp in van Flaming Lips en Mercury Rev producer Dave Fridmann. Het resultaat is lo-fi en gruizig, maar tegelijkertijd ook modern geproduceerd en strak gearrangeerd.

Met It's Not Meant To Be heeft Innervisions één van de beste openingstracks van het jaar. Een lome, psychedelische gitaarriff trapt af en wordt ondersteund door een kabbelend baslijntje en een jazzy drumbreak. Na ruim een minuut meedeinen wordt de droom bruut verstoord. "I wanted her, but she doesn't like the life that I lead", klaagt Parker dromerig. "Doesn't like sand stuck on her feet. Or sitting around smoking weed. I must seem more like a friend in need." Hier lijkt Parker's stem, mede door de echoënde productie, erg op die van John Lennon. The Beatles van de late jaren zestig zijn sowieso een duidelijke referentie, vooral in het uptempo Lucidity. Maar er zit ook een duidelijk stoner-element in de muziek van Tame Impala. Parker noemt zelf de muzieksmaak van zijn vader een grote invloed. En dat in het bijzonder de melodieën van de Beach Boys en The Shadows. Toch is het geen zonnige sixties muziek. Eerder hallucinerend en eenzaam. 'a steady flowing psychedelic groove that emphasizes dream-like melody', aldus Parker.

Innerspeaker kwam al in mei uit in Australië en kort daarna in de Verenigde Staten en Groot Brittannië. In Nederland verschijnt het album op 19 september via Modular/N.E.W.S. en is nu al te beluisteren op de Luisterpaal.

Op 13 november speelt Tame Impala in Paradiso als onderdeel van het London Calling festival.