Opkomen en de regen doen stoppen, dat kunnen alleen de hele groten. Fysiek zijn de Triggerfingers inderdaad vrij fors, maar in naam nog niet zo dat je ze op de Mainstage verwacht. Deze kunstgreep van de Pinkpoporganisatie komt dan ook nog wat te vroeg voor deze formatie. Triggerfinger heeft gewoon nog niet genoeg goede nummers en overtuiging om een uur lang te boeien op zo'n gigantisch podium.

CONCERT
Triggerfinger, Pinkpop mainstage, zondag 30 mei 2010
 
MUZIEK
Het Vlaamse Triggerfinger maakt klassieke RAWK-'n-roll met stoner-riffs en soms wat hardrocklicks. Zanger Ruben Block is een ideale voorman. Met een krachtige huilkrijs, perfect grijze gezichtsbeharing, dito rockcoupe en een knappe beheersing van zijn gitaar bepaalt hij het beeld en geluid van de formatie. De band bracht twee studioalbums en een liveplaat uit. Recent namen de Belgen hun derde album op in Los Angeles met Wolfmother-producer Greg Gordon. En laat het nu net Wolfmother zijn dat ziek moest afmelden bij festivaldirecteur Jan Smeets. Aan het doorgeschoven Triggerfinger om vanaf de Mainstage de grote festivalweide te veroveren.

PLUS
Het trio komt op en de regen stopt. Met een klassieke opkomst en slepende rockintro weten ze de interesse van het publiek te wekken. Nu doorpakken, en dat doen ze met Feed Me, Inner Peace, Soon en vooral met de doorstamper Hunt You Down. Het geluid is erg goed, prettig hard en de heren spelen strak. "Jullie zien er uit om op te vreten," aldus Ruben die gewoon zelf zijn gitaren wisselt, niets roadie. Met Short Term Memory Love winnen ze het publiek. Er zijn zelfs mensen die hun shirt uittrekken, in Limburg is het een graadje of veertien. Ruben klimt op speakers en huilt het publiek toe met First Taste. Dit reageert en al snel wordt het een wedstrijdje synchroonjanken. Een nieuw nummer wordt geïntroduceerd. Het is een atypisch broeiend nummer dat in zo'n acht minuten naar een orgasme bouwt. Eric Corton speelt een nummer mee en met On My Knees en Commotion wordt de set afgesloten.

MIN
Triggerfinger heeft dit genre niet uitgevonden of vernieuwd. Dit zijn gewoon drie goede muzikanten met een enorme drive en puike podiumpresentatie. Helaas zijn de nummers niet allemaal even sterk en reikt het niet heel ver. Eigenlijk heeft Triggerfinger alleen First Taste als halve meezinger. Na twintig minuten is de koek dus wel een beetje op en dan is dit podium en tijdslot toch wel wat te hoog gegrepen.

CONCLUSIE
De Mainstage is te groot voor Triggerfinger. Dat zie je al aan de opstelling, amper een vijfde van het podium wordt gebruikt. Triggerfinger heeft Nederland al een aantal keer rondgetourd. Elke keer was het opwindend en sterk, maar ook na maximaal een half uur wel genoeg. Dat probleem heeft de band nog steeds. Met de nieuwe plaat zou zomaar de setlijst een stuk frisser en hitgevoeliger kunnen worden. Nee, Triggerfinger is niet het Vlaamse Wolfmother. Maar deze heren kunnen wel degelijk rocken en hebben een geheim wapen: het feit dat je ze het zo enorm gunt. Dit is de revanche van de grijze rocker. De muzikant die jaren ploetert en dan eindelijk in een nieuwe formatie wel die klik vindt. Wanneer Ruben op het hoogste punt van zijn set-up klimt en zijn gitaar heft is het plaatje even perfect. Dat onthouden we gewoon tot de nieuwe plaat uit is.

CIJFER
6,5

Meer Triggerfinger op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/Triggerfinger.html