Over de piano van Kate Nash hangt een kleed. 'A cunt is a useful thing' staat erop. Het voormalige bloemenmeisje is ouder, bozer en gekker. Helaas zingt ze ook valser dan ooit. 

CONCERT
Kate Nash, Pinkpop 3FM-stage, zondag 30 mei 2010

MUZIEK
Kate Nash scoorde twee jaar geleden op twintigjarige leeftijd een hit met het album Made of Bricks. Het beeld toen: een sympathiek meisje met pofmouwtjes, bloemetjesjurken en een theepot op haar piano. Positief, rap van tong en de evenwichtige variant van generatiegenote en erkend vuilbekje Lily Allen. Kate Nash, zo voorspelden vele mensen die het konden weten, kon met haar ontwapenende meisjespop wel eens heel groot worden. Het dit jaar verschenen tweede album My Best Friend Is You is vooral een bijzonder geslaagde poging dat beeld om zeep te helpen. Kate wil namelijk helemaal niet groot worden, Kate wil vrij zijn en punk doen. My Best Friend Is You lijkt vooral het perfecte middel om te rebelleren tegen het vroege succes.
 
PLUS
Haar lippenstif is uitgesmeerd van neus tot kin. Haar ogen zwartgeverfd en op haar jurk is geen bloem meer te bekennen. Het kleed over haar piano is het uitroepteken achter de transformatie van bloemenmeisje naar riot girl. 'A cunt is a useful thing' staat erop. Dus. I've Got A Secret introduceert ze door ons met overslaande stem mee te delen hoezeer ze homofoben haat. Ze steekt haar middelvinger op en schreeuwt 'fuck those guys, fuck those assholes'. Kate Nash doet er alles aan om los te komen van het onschuldige meisjesimago. Het slim voor het album uitgelekte I Just Love You More was het eerste signaal dat Kate is veranderd. Niet alleen door de distortion die het hele nummer inkleurt, maar vooral door een nieuwe attitude: Kate Nash houdt van punk, en dat mogen we best horen. Bijvoorbeeld door een anderhalve minuut durende gesproken tirade tegen het fenomeen groupies, een protestsong tegen homofobie en een ontroerend mooie, maar vooral tamelijk gekke opsomming van dingen die Kate leuk vindt. De platenmaatschappij vindt het waarschijnlijk verschrikkelijk, maar Kate bepaalt het vervolg van haar carrière zelf.
 
MIN
Kate Nash haat groupies. Kate Nash haat homofobie. Kate Nash haat haar imago en Kate Nash haat voorspelbaarheid. Allemaal tof en behoorlijk sympathiek. De meeste vrouwen die wij kennen houden zielloos genoeg vooral van veel dingen. Toch lijkt Kate zich wat te verliezen in haar emotionele statements. Als ze tegen het eind van haar set lukraak op haar piano ramt, als ze weer eens een hysterisch gilt, krijst of schreeuwt en ook als ze er weer eens grandioos naast zit,  zou je haar eigenlijk even apart willen nemen om haar te vertellen dat homofobie erg is, en groupies ook, maar dat het, op grotere schaal zeg maar, wel meevalt. Kate Nash lijkt in haar zoektoch naar een nieuw en minder voorspelbaar leven, de weg een beetje kwijt.      

CONCLUSIE
Kate Nash maakt een grillige ontwikkeling door. De grote lijn van die ontwikkeling maakt van My Best Friend Is You een boeiend album. Diezelfde grilligheid maakt van haar Pinkpopoptreden een bij vlagen pijnlijke vertoning. Ook op het tweede album staan radiovriendelijke hits: Do-Wah-Dooh, Kiss That Grrrl en Paris. Ze krijgen vandaag, mede door een band die als los zand aan elkaar hangt, niet de uitvoering die ze verdienen. Zonde.

CIJFER
5,5

Meer Kate Nash op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/Kate-Nash.html