Jon Allen is geen artiest die heftige emoties en meningen oproept. Gewoon een singer-songwriter die onopgemerkt op de radio langs kan komen. Op Radio 2 waarschijnlijk, want er zit werkelijk geen enkel scherp randje of spannende tekst in deze liedjes. Deze jongen is niet bijzonder genoeg om nog lang mee te gaan in de muziekwereld. Tot het moment dat hij weer iets anders gaat doen, is het prima meewiegen met zijn kabbeldeuntjes. Niets meer, niets minder.

CONCERT
Jon Allen, Pinkpop 3FM-stage, zondag 30 mei 2010
 
MUZIEK
Jon Allen is een rustige en vriendelijke Britse singer-songwriter met een gitaar. Twee jaar geleden schreef hij het liedje Going Home dat in een Land Rover-commercial terecht kwam. Het leverde hem genoeg geld op om de opnamen van zijn debuutalbum Deadman's Suit uit eigen zak te betalen. Het beste liedje van de plaat is het titelnummer met een pakkende hammond-hook.

PLUS
Jon Allen stapt in zijn eentje het podium op. Hij zingt het kleine gitaarliedje Going Home en doet even denken aan Fink en Gonzalez. Bij het tweede nummer Take Me To Heart doet zijn band al mee. Goede muzikanten die het nummer een John Mayer-feel geven (het nummer lijkt wel heel erg op zijn Daughters). Jon Allen heeft een prima stem, niet opvallend, soms met een rafelrandje à la Rod Stewart. Hij heeft geluisterd naar BobDylan, Nick Drake en inderdaad ook wel naar Rod the Mod. Voor de tent staan voornamelijk dertigers en veertigers. Jon Allen is misschien wel de Radio-2ste artiest van dit festival. Hij rent even over de catwalk voor het podium om een bal het publiek in te gooien, flirt met een oudere dame en bedankt de meedeinende mensen. Bij het nummer Down By the River begint het te regenen. Het deert de fans niet. Die schommelen rustig mee met de kwastjesdrumpartij.

MIN
Er valt wat voor te zeggen dat zij die niets meemaken, geen fantasie hebben en enkel een aardig mopje kunnen spelen, geen levensliedjes moeten schrijven. Kijk, Hazes had een kutleven, Herman van Veen een creatieve taalknobbel, Marco Borsato heeft John Ewbank en Jaap heeft X Factor. Jon Allen heeft enkel een kek bruin hoedje, bruin corduroy jasje en een vriendelijke glimlach. Een fijne jeugd in Winchester, lieve ouders, een trouwe vriendin en een Opel Astra. Als de grootste tragedie in je leven de break-up met je jeugdvriendinnetje is en je spannendste fantasie een Ford Mustang en een vakantie naar New York, moet muziek misschien gewoon je hobby blijven.

CONCLUSIE
Jon Allen kan een aardig deuntje spelen en heeft een aardige stem. Misschien kan hij ook  goed een grap vertellen of is hij heel handig in het bouwen van houten karren voor de buurtkinderen. Maar er zit nul spanning in zijn muziek en mimiek, de band bestaat uit dienende sessiemuzikanten en de teksten zijn zo clichématig en saai. Friends is Jons meest tragische liedje. Het gaat over zijn ex waar hij na de verbroken relatie geen vrienden mee kan worden. Je ziet de lieve Brit al wegduiken in het maandverband-gangpad van de supermarkt wanneer de bewuste ex langsloopt met haar nieuwe vriend. Vet zielig Jon, maar drink even lekker een pint met je maten en scoor een leuke dame in de pub. Het komt allemaal wel goed. Helaas misschien, wat drama en spanning zou je muziek veel goed doen.
 
CIJFER
5

Meer Jon Allen op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/Jon-Allen.html