Enkele uren voor de show schenkt Victoria Legrand zich een eerste wodka in. Het blijkt een vast ritueel waarmee ze haar rafelige en bij vlagen masculiene stem op gang helpt. Al na vijf minuten is het glas leeg. Ze schrikt. Dan blijkt dat er onder in het plastic bekertje een gat zit. Legrand volgt de stroom wodka en vertelt grinnikend dat drank haar grootste vijand is tijdens de lange tours. "Dat reizen en spelen is een heel intense emotionele ervaring. De enige manier om er enigszins gezond uit te komen is heel streng zijn tegen jezelf. Ik probeer gezond te eten en enigszins rustig aan te doen met de drank. Volgens mij is dit leven als vrouw nog eens dubbel zo zwaar. Op dit moment ben ik bijna een vent. Toeren met Beach House is als een militaire operatie: iedereen kent zijn taken en voert die minutieus uit wanneer we bij een zaal arriveren. Die routine en zekerheden heb ik nodig om niet gek te worden en ook onderweg productief te blijven. Ik móet onderweg nieuwe nummers schrijven uit angst dat ik iets moois laat glippen. Als ik lang niets heb geschreven word ik ongerust en onrustig."

Legrand is geboren in Parijs. Op haar zesde verhuisde ze naar Amerika waar ze al jong opera begon te zingen. Tot haar vijftiende liet ze zich klassiek scholen om daarna alle trucs en technieken bij vlagen bewust te negeren. "Het is dodelijk voor goede alternatieve muziek om in maniertjes te vervallen. Heel soms betrap ik mezelf op bepaalde stemtechnieken of geijkte melodieën. Af en toe gebruik ik dit in een nummer, maar meestal geven we er zo'n draai aan dat het de luisteraar op een verkeerd been zet. Er wordt al genoeg geijkte muziek gemaakt." Legrand voelt zich muzikaal niet beperkt door heit feit dat ze enkel met Alex op het podium staat. "De beperkingen die een kleine bezetting met zich meebrengt, ervaren wij juist als een kracht. Als een liedje niet werkt wanneer het enkel door twee mensen wordt gespeeld, zal het ook in een grote bezetting niet werken. Het zorgt er voor dat we net zo lang schrijven en schaven totdat we bij een bepaalde perfectie komen. Niet dat het glad moet klinken hoor, wij zullen altijd een bepaalde lo-fi-feel houden."
Volgens Legrand is het de band tussen Alex Scally en haar de reden voor de intimiteit in de nummers van Beach House. "Binnen een band spelen er veel relaties en mag je de een meer dan de ander. Als duo heb je enkel elkaar. Die intimiteit en energie kunnen we allemaal in de nummers stoppen. We delen onze ervaringen en angsten zonder het kapot te redeneren om het daarna met het publiek te delen. Een mooiere basis voor muziek kan ik me niet voorstellen. Onze kracht is dit duo. Net als een baby, is een Beach House album kind van beide ouders. We kunnen er beiden alles in kwijt. Met de vorige platen bleven we muzikaal steeds onder de oppervlakte," aldus Legrand. "Nu lukt het ons dat euforische gevoel muzikaal vast te houden. Teen Dream raakt je tegen de borst, het is opvallend wat de plaat met mensen doet."

In de vijfenhalf jaar dat Beach House bestaat heeft het duo dus al drie albums opgenomen. Onlangs bracht het nog een nieuwe EP uit. Voor Legrand is dit een pure noodzaak. "De samenwerking tussen Alex en ik voelt uniek. Het is echt heel bijzonder om zo'n compagnon tegen het lijf te lopen. We zijn enorm geïnspireerd en productief, omdat we beiden aanvoelen dat we iets bijzonders in handen hebben. We houden ons niet bewust bezig met een publiek, maar puur met de kunst van muziek en het schrijven van liedjes. Ons debuut bestond eigenlijk uit demo's. We speelden soms voor een handvol mensen, maar we twijfelden geen moment. We hebben ook pas bij Sub Pop (gerenommeerd indielabel uit USA, red.) getekend toen we Teen Dream al helemaal hadden geschreven. Alex en ik zien elkaar dagelijks, ook wanneer we even niet toeren. Dan maken we nieuwe muziek, video's of filosoferen we over nieuwe ideeën en plannen voor de band. Alles wat we verdienen steken we in Beack House. Het kost zo'n duizend euro per dag om met dit team te toeren, maar daardoor is bijvoorbeeld wel elke avond het geluid goed."

Zoals de albumtitel wellicht al doet vermoeden, zijn angsten en keuzes twee belangrijke thema's op Teen Dream. Toch worden de teksten van Legrand zelden letterlijk en echt persoonlijk. "Ik hou van het abstraheren van teksten. Iets universeels schetsen is zoveel mooier dan het perfect vastleggen van een bepaald moment of een emotie. Daardoor kun je liedjes schrijven die in potentie iedereen kan raken. Mijn vader is kunstschilder. Ik denk dat ik daardoor de kracht van het oproepen van beelden versta. Ik droom bijvoorbeeld ook nooit woorden maar beelden en landschappen. Ik hoor zelfs geen geluid in mijn dromen. Ik hoop dat men bij het luisteren van Teen Dream herinneringen een plek geeft en dat men intimiteit, liefde en samenzijn ervaart. We hebben nog geen tijd gehad de plaat de laten bezinken, dat gebeurt nu onderweg. Tijdens de tour spreek ik veel mensen en zie ik wat de liedjes met ze doet. Tijdens een show kijk je in al die ogen en zie je de emotie. Dat is het mooiste wat je als artiest kan wensen."

Woensdag 26 juni speelt Beach House in Paradiso. Het voorprogramma wordt verzorgt door het Vlaamse Isbells.