Twee jaar geleden speelde I am Oak bij Club 3VOOR12/Utrecht voor het eerst live. Met zichtbaar ongemak betrad Thijs Kuijken toen het podium. Schuchter en met alleen een akoestisch gitaar en mini-keyboard viel hij op met zijn toen ook al intens melancholische liedjes. De aanwezige kenners waren het toen al over één ding eens. Die verlegen jongen met prachtige stem moest een album volschrijven. Bij voorkeur met band. On Claws, dat langverwachte album mét band is deze week Album van de Week.
Veertien liedjes telt On Claws. Bij elkaar duren ze drieëndertig minuten en bijna allemaal raken ze de luisteraar recht in het hart. Het belangrijkste ingrediënt: soberheid. Met een schaarse, maar steeds bijzonder goed gekozen begeleiding zingt Kuijken over de complexiteiten van het leven en de bijna metaforische eenvoud van de natuur. In het ontwapenende universum van I am Oak horen die twee dingen namelijk bij elkaar. Als de Utrechtse singer-songwriter in On Trees Birds and Fire zich direct richt tot de natuur (Trees, oh trees, do you remember me from before) zie je hem door het bos lopen.
In de distantie waarmee Kuijken het moderne leven tegemoet treedt, schuilt veel kracht. Voor de druk Twitterende Randstadhipsters voor wie de natuur iets van vroeger of voor op vakantie is, zullen de talrijke natuurgeïnspireerde metaforen misschien wat vergezocht zijn. Toch weet Kuijken zonder veel tekst knap een wereld neer te zetten die geloofwaardig is. Vooral omdat onder de melancholie een zelfbewuste stem schuilt. De observator Kuijken is geen prater, hij gooit ook geen grappige one-liners of sympathieke verhalen in de strijd. De Utrecht blijft liever zichzelf en dat werkt. Zijn optreden bij De Wereld Draait Door (waarbij hij in het interview niet veel meer dan ‘ja’ en ‘nee’ zei) was een verademing, misschien wel vooral omdat hij niet pijnlijk hard zijn best deed om vooral leuk, slim en grappig over te komen.
On Claws kwam volledig tot stand op de studentenkamer van Kuijken. Hij kreeg daarbij hulp van een rijk muzikaal gezelschap waaronder de Canadees Ryland Bouchard. In twee jaar tijd is I am Oak van soloproject uitgegroeid tot band. Die ontwikkeling heeft de muziek extra ruimte gegeven. Nog steeds is de begeleiding sober, maar juist door kleine details winnen de vaak korte liedjes aan spanning. Op Trumpets zorgt een trompet net voor dat extra toefje melancholie, On Trees and Birds and Fire hint dankzij de banjo smaakvol naar Sufjan Stevens en op het hoogtepunt van het album Don’t I Know Enough zorgt een koor voor een warm en krachtig geluid. Het meest dominant, en ook de grootste kracht, blijft echter de stem van Kuijken. Zijn warme, melancholische stemgeluid is volkomen authentiek en grijpt de luisteraar keer op keer bij de keel.
In Amerika is folk een volwassen genre waarvan hoogtepunten als Bon Iver, Iron and Wine en Sufjan Stevens ook hier een grote schare fans verzamelden. Met On Claws mag Nederland een nieuw folkhoogtepunt bijschrijven. Ingetogen, bescheiden, een tikkeltje verlegen misschien, maar met een zeggingskracht die weinig onderdoet voor de grote Amerikaanse soortgenoten.
On Claws staat nog een week op de Luisterpaal