No Turning Back deed in dertien jaar zeven Amerikaanse tours en tourde als eerste Europese hardcoreband door Midden-Amerika en Afrika. In november speelden ze in Tel Aviv en eind januari completeert de Brabantse groep een unieke serie: met gigs in Azië en Austalië hebben ze dan in één jaar op alle continenten gespeeld. Het bewijs staat op de benen van zanger Martijn van den Heuvel: een tatoeage uit ieder werelddeel.

De groep zoekt altijd de grenzen op, legt Emiel Laurant uit. Hij zit als gitarist sinds 2005 in de hardcoreband en zorgt met Martijn dat alles op rolletjes loopt. "Eigenlijk wilden we in 2009 een wereldtour doen door in elk continent te spelen, uiteindelijk is het wel gelukt om het binnen één jaar te doen. We zijn in februari 2009 in Noord-Amerika begonnen en toen in zes weken naar Zuid-Amerika getourd tot in Chili en Argentinië. Toen weer naar Europa en Afrika, dat was ook een verhaal apart." Uiteindelijk kwam de groep niet verder dan Zuid-Afrika en Botswana. "Je kunt niet volledig door Afrika touren. In de meeste landen hebben ze geen interesse in hardcore. In Zuid-Afrika wel, daar ging het hartstikke goed met festival- en clubshows."

De in Den Bosch en Uden wortelende formatie heeft ruim 700 buitenlandse shows gedaan en over de grenzen zo'n 20.000 albums verkocht, zo tekende journalist Gert-Jaap Hoekman op. En dat dankzij twaalf verschillende labels op zes continenten. No Turning Back is dan ook al een tijdje (met Born From Pain) de succesvolste Nederlandse hardcorepunk-band in het buitenland. "Die labels zijn belangrijk om promo voor je te maken in landen waar je nooit geweest bent. Niet dat we al hele hopen cd's verkopen in Australië, maar het is een enorme hulp als je naam een keer valt, als mensen posters van je zien. We zijn nu dertien jaar bezig en eigenlijk is het: hoe meer labels je hebt, hoe beter het gaat. Hoe eerder mensen je oppikken."

Tel Aviv bleek ook weer een bijzonder avontuur. "Dat was gaaf! Kijk No Turning Back is geen popband, dus dan trek je geen duizenden. Maar als er 300 man komen en vijftig daarvan kennen je repertoire, dan zijn we voor de eerste keer dik tevreden. Er is daar best wel een grote hardcorescene. Alleen de grenscontrole was een groot probleem. Ik had stempels van Maleisië en Indonesië in mijn paspoort. Dan wordt je er uitgepikt en moet je verklaren waarom je daar vorige maand was. Heel frustrerend en geen goed begin van een trip."

Je vraagt je af hoe de band het voor elkaar krijgt om de hele wereld over te reizen. "De vliegtuigreizen worden betaald door merchandise en door het spelen zelf. We hebben het geluk dat we af en toe grotere tours in Europa kunnen doen, waar we de meeste fans hebben. Om al die reizen in 2009 te bekostigen, hebben we er drie of vier moeten doen want voor subsidie komt de band helaas nooit in aanmerking." Meevaller was de uitnodiging voor de Persistense Tour, waarmee ze met Biohazard, Ignite en Agnostic Front tienmaal in Europa optraden. "Dan speel je elke avond voor zo'n duizend man. En de hardcorescene heeft een hele trouwe fanbase, mensen supporten bands door T-shirts en cd's te kopen."

In Nederland speelt No Turning Back gek genoeg niet vaak. "We zijn heel populair in Duitsland. Ik heb het idee dat je in het buitenland anders behandeld wordt, omdat mensen écht voor jou komen. Ik denk dat Nederland een beetje verwend is. Maar de twee of drie keer per jaar dat we in Nederland spelen, zijn de shows ook echt speciaal."

Plannen heeft de band na de wereldtour nog genoeg. Zo schrijven ze aan het zesde full length album, dat in november uit moet komen. En de wereldreis heeft de tourlust niet bekoeld. "We zijn een jaar geleden in Oost-Europa geweest, in Rusland, Estland en eind december in Griekenland en Bulgarije. Dat is heel goed bevallen en we zijn uitgenodigd daar een volledige tour te doen met een Bulgaarse band. We doen dan ook Roemenië, voormalig Joegoslavië en een show in Turkije. In juni vliegen we naar Bulgarije en dan in een busje met negen man door heel Oost-Europa."

Op 29 januari speelt No Turning Back in Singapore, om dan via Bangkok en Indonesië in Australië te belanden voor acht shows en dan nog in Nieuw-Zeeland en Maleisië te spelen. In maart kun je de groep tweemaal in Nederland zien: de 6e op een KIKA-benefiet in Goes en 21 maart op de Mosh Meeting in Roosendaal.