De boekenkast ontbreekt nog, maar met die uil en die globe waan je je in een oude Engelse bibliotheek. Het is er niet helemaal pluis. Op een stapeltje handdoeken staat een schedel van klei. Het is het decor van Esben & The Witch, een band die zijn naam ontleent aan een tamelijk geweldadig Deens sprookje. Toegegeven, het zijn attributen van amateur-gezelschap-niveau, maar een beetje goede wil kan nooit kwaad.

GEZIEN:
Esben & the Witch, kleine zaal Paradiso, 24-04-2010

MUZIEK:
Esben & The Witch heeft het minimale, elektronische wavepopgeluid van The XX, maar dan niet warm en sexy. In tegendeel. De gitarist weeft spinnenwebben met zijn bak effectpedalen. Hij bedient ook de toetsen en drumcomputer, waaruit hij meer sfeer dan melodie tovert. Links staat een jongen die bas afwisselt met één trommel. Het middelpunt is een dame die we voor het gemak maar als de heks aanspreken. Je zou haar verwachten in een gotische jurk, maar ze draagt een frisse streepjestrui.  

PLUS:
Elke keer als je denkt dat die flarden geluid en die onvaste zang in elkaar verstrikt raken, komt er vaart in het optreden met stuwende beats uit de triphophoek. Niet dansbaar of opzwepend, eerder beklemmend. Waar The XX continu ingehouden blijft, werkt Esben wel met climaxen, en die zijn soms oprecht griezelig. Het meest knappe is nog wel dat deze band niet bezwijkt onder de pretenties en de theatrale aankleding.

MIN:
Het klinkt misschien raar bij een band als deze. Ze mikken duidelijk niet op de radio, zelfs niet op de alternatieve dansvloer. Maar toch: Esben & The Witch mist een killer song. De nummers verdwijnen nu soms nog te veel in een nevel van synthesizers. Het literaire aspect van het concept komt live niet goed uit de werf, vooral doordat zangeres Rachael meer fluistert en gilt dan zingt.
 
CONCLUSIE:
Er staat een boeiend potje op het vuur in het hutje van Esben. De gele dampen die er vanaf komen zijn veelbelovend, maar er drijven nog een hoop taaie takjes in de smurrie. Gewoon rustig door laten pruttelen.

CIJFER:
7