De beveiliger van Paradiso begrijpt het niet helemaal. Die twintig kerels die elkaar daar op de muil staan te rossen, die kiezen daar zelf voor. Het is net ijshockey, vriend. We hebben staan pogoën bij Hudson Mohawke, we hebben de heupen soepel gewiegd bij Fool's Gold, en nu gaan we nog even beuken bij And So I Watch You From Afar, de hardste band van het festival. En als de drummer zijn stokjes het publiek in smijt, dan zien we dat niet als een provocatie, maar als een eerbetoon. Aan ons, de die-hards van het festival. Gelukkig is er een wijze Paradiso-medewerker die het even uitlegt. Here we go!

GEZIEN:
And So I Watch You From Afar, kleine zaal Paradiso, 24-04-2010

MUZIEK:
De bassist heeft eigenlijk alleen de laagste snaar van zijn instrument nodig, en dan wel goed naar beneden gestemd. Deze Noord-Ieren maken een eigenzinnige kruising tussen postrock en metal, vingervlug en super intens. Geen eindeloze stillevens en muzikale natuurverschijnselen, maar een draaikolk van geluid.

PLUS:
Postrock, zonder zang dus, maar dat mis je eigenlijk nauwelijks. Vooral het begin van de set is razendsnel en complex. De ene gitarist speelt hoge, staccato melodieën, de andere ondersteunt de massieve maar beweeglijke sublaag. Elk nummer bevat minimaal twintig ideeën, en de vier bandleden weten heel goed in welke volgorde ze langs moeten komen.

MIN:
Halverwege gaat het gruwelijk mis. Een van de versterkers moet vervangen worden, en vervolgens wil het geluid niet meer in het gareel komen. Het oponthoud duurt wel een minuut of vijf. Daar kan de band weinig aan doen en het publiek blijft hongerig, maar het is wel vervelend. Met de gedwongen pauze lijkt ook een deel van de energie verdwenen te zijn. Het tweede deel van de set speelt de band minder in het rood, wellicht om te voorkomen dat er nog meer sneuvelt.
 
CONCLUSIE:
And So I Watch You From Afar is een vreemde eend in een toch al bizar gevarieerd programma. Een paar jaar geleden wist je wat je kon verwachten op London Calling, nu val je van de ene in de andere verbazing. Maar zolang dat dit soort aanwinsten oplevert, zul je alleen cynici horen mopperen. We leven per slot van rekening in het tijdperk van de muzikale veelvraat. ASIWYFA bracht de gitaaropwinding die tot nu toe zo ontbrak op London Calling. Deze show doet denken aan die van A Place To Bury Strangers op hetzelfde podium anderhalf jaar geleden. Het zou een mooie traditie zijn: elke London Calling afsluiten met compromisloze gitaarhelden.

CIJFER:
8,5