"Ik herinner me een moment toen ik heel klein was. Mijn moeder duwde me, ik zat in de wandelwagen en het plensde. Er zat een plastic kap om de wagen heen, dus ik zat droog. Vanuit mijn eigen kleine bubbel keek ik naar de wereld. Vanaf dat moment hou ik van regen. Ik heb iets met het Britse landschap, met het weer, met het grijze en met vallende bladeren. De meeste mensen hebben er een hekel aan, maar het loont om er van te houden, zeker als je in Engeland woont.”

Stephen Wilkinson is een laatbloeier. Op zijn dertigste werd hij het nieuwste blad aan de imposant, twintig jaar oude WARP-boom. Voor die tijd bracht hij onder de naam Bibio al drie albums uit op het bescheiden label Mush, introverte folktronica. Zijn WARP-debuut Ambivalence Avenue opende heel wat deuren voor hem. Hij kon zich aansluiten bij zijn goede vriend Chris Clark, en in september mocht hij op een last minute tour naar Zuid Amerika met zijn helden van Plaid. "Toen ik studeerde was ik idolaat van Plaid", zegt Wilkinson. "Ik draaide hun muziek iedere dag. Ik luisterde naar Aphex Twin, Autechre en Squarepusher en kwam er pas later achter dat al die verschillende acts met elkaar verbonden zijn door dat label. Ik moet nog een beetje aan het idee wennen dat ik daar nu ook bij hoor."

Toen Wilkinson iets ouder was, liep hij als het regende in zijn eentje te stampen in de plassen, met Iron Maiden op de walkman. Niet in het hippe Londen, maar in het bescheiden industriestadje Wolverhampton, in het oude mijnwerkersgebied The Black Country. "Op dat soort dagen had je de wijk voor je alleen", zegt hij. "Iedereen zat binnen, behalve ik en mijn broertje. Die was net zo raar als ik. En op mooie zomerdagen zaten we soms binnen achter de Nintendo." Wilkinson beproeft zijn geluk eerst in heavy metalbands, maar hoe hard hij ook droomt van een carrière als rockster, het podium haalt hij nooit. "Op een gegeven moment merkte ik dat ik voorbestemd was om alleen te werken. Ik had niet de behoefte om de grote leider te zijn, maar ik wilde wel graag dat de anderen deden wat ik wilde."

Dat niet alleen, Wilkinson vond de heavy metal veel te beperkend. Hij begon te luisteren naar muziek van Tortoise en Nick Drake en leerde zichzelf de fingerpicking techniek aan op de gitaar. Maar bovenal raakte hij gefascineerd door melancholische muziek. Geen ronduit donkere muziek, maar sombere muziek met een vleugje hoop. "Ik herinner me Beethovens Für Elise", zegt Wilkinson. "Alleen wist ik niet dat het Für Elise heette. Ik was heel jong en het zat in een film. dat was voor het eerst dat ik verdrietig werd van muziek. Ik vind het fascinerend dat bepaalde akkoorden dat met je kunnen doen."

Op Ambivalence Avenue uit zich dat op heel verschillende manieren. Er staan folksongs op, instrumentale beattracks, iets wat op dubstep lijkt, wat gestoei met hiphop. Een stuk menselijker dan voorheen, maar altijd is er dat organische warmbloedige gevoel. Ook nostalgie is Wilkinson niet vreemd. Typisch dat op een van de tracks op Ambivalence Avenue - Fire Ant - het geluid van spelende kinderen te horen is. Het blijkt Wilkinson zelf te zijn. "Kerstavond 1985", herinnert hij zich. "Mijn vader had voor ons een Commodore 64 gekocht, met het spelletje Fire Ant. Op de achtergrond hoor je ook mijn op afstand bestuurbare vrachtwagen."

Hoewel Bibio tegenwoordig veel op de dansvloer te vinden is, staat zijn muziek haaks op de hectiek van het moderne leven. "Ik voel me meer aangetrokken tot de natuur dan tot beton. Van grote steden word ik nerveus. De grootste stad waar ik ooit geweest ben is Sao Paolo. Twintig miljoen mensen, dat is krankzinnig. Ik heb vier jaar in Londen gewoond, maar wel aan de rand van de stad. Vaak pakte ik de fiets om het bos in te gaan. Daar maakte ik veel geluidsopnamen van regen en wind, die ik gebruikt heb op mijn album Fi. Liggen op het gras is het mooiste wat er is, en als de wereld vergaat, kun je het best rustig onder een boom gaan zitten. Natuurlijk heeft een stad als Londen veel te bieden. Carrièrekansen, cultuur. Maar juist doordat ik dat niet had, heb ik het gevoel dat ik mijn eigen weg heb gevonden. Bovendien is de kwaliteit van het leven in de stad niet hoog genoeg, tenzij je heel veel geld hebt. Ik haat het om te slapen met het verkeer op de achtergrond."

Ambivalence Avenue verschijnt op WARP/V2. Deze maand verscheen ook een ep met nieuwe tracks en remixen, genaamd The Apple And The Tooth. Ambivalence Avenue is te horen op de speciale Le Guess Who? Luisterpaal. Bibio draait zaterdag 28 november op Le Guess Who? in Tivoli de Helling.